ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Τετάρτη, 26 Απριλίου 2023
Κατήχηση. Το πάθος για τον ευαγγελισμό: ο αποστολικός ζήλος του πιστού. 12. Η μαρτυρία: ο μοναχισμός και η δύναμη της μεσιτείας. Ο Γρηγόριος του Ναρέκ
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Συνεχίζουμε τις κατηχήσεις επί των ανθρώπων οι οποίοι έδωσαν μαρτυρία αποστολικού ζήλου. Ξεκινήσαμε από τον Άγιο Παύλο, και την προηγούμενη φορά είδαμε τους δια του αίματος μάρτυρες που κηρύττουν τον Ιησού με τη ζωή τους, σε σημείο να την προσφέρουν για Αυτόν και για το Ευαγγέλιο.
Υπάρχει όμως μια άλλη μεγάλη μαρτυρία που διατρέχει την ιστορία της πίστης: είναι η μαρτυρία των μοναχών και των μοναζουσών, των αδελφών που απαρνούνται τον εαυτό τους και τον κόσμο για να μιμηθούν τον Ιησού στην οδό της φτώχειας, της αγνότητας, της υπακοής και για να μεσολαβήσουν υπέρ όλων. Η ζωή τους μιλάει από μόνη της, αλλά εμείς θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε: πώς μπορούν οι άνθρωποι που ζουν σε μοναστήρια να βοηθήσουν στη διακήρυξη του Ευαγγελίου; Δεν θα ήταν καλύτερο να θέσουν τις ενέργειές τους στην ιεραποστολή;
Στην πραγματικότητα, οι μοναχοί είναι η πάλλουσα καρδιά της αναγγελίας: η προσευχή τους είναι οξυγόνο για όλα τα μέλη του Σώματος του Χριστού, είναι η αόρατη δύναμη που στηρίζει την ιεραποστολή. Δεν είναι τυχαίο ότι η προστάτιδα των ιεραποστολών είναι μια μοναχή, η Αγία Θηρεσία του Βρέφους Ιησού. Ας ακούσουμε πώς ανακάλυψε την κλήση της: «Κατάλαβα ότι η Εκκλησία έχει μια καρδιά, μια καρδιά που καίγεται από αγάπη. Κατανόησα ότι μόνο η αγάπη ωθεί στη δράση τα μέλη της Εκκλησίας και ότι, αν αυτή η αγάπη έσβηνε, οι απόστολοι δεν θα ανήγγειλλαν πλέον το Ευαγγέλιο, οι μάρτυρες δεν θα έχυναν πλέον το αίμα τους. Κατάλαβα και γνώρισα ότι η αγάπη περιλαμβάνει όλες τις κλήσεις από μόνη της. Τότε με μεγάλη χαρά και έκσταση ψυχής φώναξα: Ω Ιησού, αγάπη μου, βρήκα επιτέλους την κλήση μου. Η κλήση μου είναι η αγάπη. Στην καρδιά της Εκκλησίας, της μητέρα μου, εγώ θα είμαι η αγάπη» (Αυτοβιογραφικό χειρόγραφο «Β», 8 Σεπτεμβρίου 1896). Οι μοναχοί και οι μοναχές: άνθρωποι που προσεύχονται σιωπηλά, εργάζονται, για όλη την Εκκλησία. Και αυτή είναι η αγάπη: μια αγάπη που εκφράζεται με την προσευχή υπέρ της Εκκλησίας, εργαζόμενοι υπέρ της Εκκλησίας, στα μοναστήρια.
Αυτή η αγάπη για όλους εμψυχώνει τη ζωή των μοναχών και μεταφράζεται στην προσευχή μεσιτείας που απευθύνουν. Ως προς αυτό θα ήθελα να φέρω ως παράδειγμα τον Άγιο Γρηγόριο του Ναρέκ, Διδασκάλου της Εκκλησίας. Πρόκειται για έναν Αρμένιο μοναχό, που έζησε γύρω στο έτος 1000, ο οποίος μας άφησε ένα βιβλίο προσευχών, στο οποίο φαίνεται λαμπρά η πίστη του Αρμενικού λαού, του πρώτου που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό: είναι ένας λαός ο οποίος, προσκολλημένος στον σταυρό του Χριστού, υπέφερε πάρα πολλά σε όλη την ιστορία του. Ο Άγιος Γρηγόριος πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή στο μοναστήρι του Ναρέκ. Εκεί έμαθε να εξετάζει τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και, συνδυάζοντας την ποίηση και την προσευχή, σημάδεψε το αποκορύφωμα τόσο της αρμενικής λογοτεχνίας όσο και της αρμενικής πνευματικότητας. Η πιο εντυπωσιακή πτυχή του είναι ακριβώς η καθολική αλληλεγγύη της οποίας είναι διερμηνέας.
Η καρδιά των μοναχών και των μοναζουσών είναι μια καρδιά που σαν κεραία πιάνει και συλλαμβάνει τα σήματα, συλλαμβάνει ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και προσεύχεται και μεσιτεύει γι’ αυτόν. Και έτσι ζουν σε ενότητα με τον Κύριο και με τους πάντες. Ο άγιος Γρηγόριος του Ναρέκ γράφει: «Εγώ οικειοθελώς ανέλαβα επάνω μου όλα τα σφάλματα, από εκείνα του πρώτου πατέρα μέχρι του τελευταίου των απογόνων του». (Βιβλίο των Θρήνων, 72). Και όπως έκανε ο Ιησούς, οι μοναχοί παίρνουν πάνω τους τα προβλήματα του κόσμου, τις δυσκολίες, τις ασθένειες, πολλές αντιξοότητες και προσεύχονται για τους άλλους. Αυτοί είναι οι μεγάλοι ευαγγελιστές. Οι μοναχοί και οι μοναχές πώς είναι δυνατόν, ενώ μένουν κλεισμένοι σε ένα μοναστήρι, να ευαγγελίζονται; Επειδή με τον λόγο, το παράδειγμα, τη μεσιτεία και την καθημερινή εργασία, οι μοναχοί και οι μοναχές είναι μια γέφυρα μεσιτείας υπέρ όλων των ανθρώπων και υπέρ των αμαρτιών. Κλαίνε με δάκρυα, κλαίνε για τις αμαρτίες τους –είμαστε όλοι αμαρτωλοί– και κλαίνε και για τις αμαρτίες του κόσμου, και προσεύχονται και μεσιτεύουν με τα χέρια και την καρδιά τους υψωμένα.
Ας σκεφτούμε λίγο –ας μου επιτραπεί η λέξη– αυτό το «απόθεμα» που έχουμε μέσα στην Εκκλησία: είναι η αληθινή δύναμη που πηγαίνει μπροστά τον λαό του Θεού, και από εδώ προέρχεται η συνήθεια που έχει ο κόσμος –ο λαός του Θεού– όταν συναντά έναν μοναχό, μια μοναχή και λέει: «Προσευχήσου για μένα, προσευχήσου για μένα», διότι ξέρει ότι υπάρχει μια προσευχή μεσιτείας. Θα μας κάνει καλό –στον βαθμό που μπορούμε– να επισκεφτούμε κάποιο μοναστήρι, διότι εκεί προσεύχονται και εργάζονται. Ο καθένας έχει τον δικό του κανόνα, αλλά εκεί τα χέρια του είναι πάντα απασχολημένα: απασχολημένα με τη δουλειά, και η καρδιά του είναι απασχολημένη με την προσευχή. Είθε ο Κύριος να μας δώσει νέα μοναστήρια, να μας δώσει μοναχούς και μοναχές που με τη μεσιτεία τους να πάνε μπροστά την Εκκλησία. Ευχαριστώ.
——————–
Μετάφραση: π.Λ
