Αίθουσα Παύλος Στ’

Κατήχηση επικεντρωμένη στην προς Γαλάτες Επιστολή – 3. Το Ευαγγέλιο είναι μόνο ένα

Αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Όταν πρόκειται για το Ευαγγέλιο και για την αποστολή να ευαγγελίζει, ο Παύλος ενθουσιάζεται, είναι κάτι που τον συνεπαίρνει. Φαίνεται να μην βλέπει τίποτα άλλο παρά αυτή την αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος. Όλα σ’ αυτόν είναι αφιερωμένα σε τούτο το άγγελμα, και δεν έχει άλλο ενδιαφέρον εκτός από το Ευαγγέλιο. Είναι η αγάπη του Παύλου, το ενδιαφέρον του Παύλου, η δουλειά του Παύλου: να αναγγέλλει. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να πει: «Η αποστολή που μου όρισε ο Χριστός δεν ήταν να βαπτίζω, αλλά να κηρύττω το ευαγγέλιο» (Α’ Κορ 1,17). Ο Παύλος ερμηνεύει ολόκληρη την ύπαρξή του ως ένα κάλεσμα να ευαγγελίζει, να κάνει γνωστό το μήνυμα του Χριστού, να κάνει γνωστό το Ευαγγέλιο. Λέει: «Αλίμονό μου αν δεν κηρύττω το ευαγγέλιο!» (Α’ Κορ 9,16). Και γράφοντας στους Χριστιανούς της Ρώμης, παρουσιάζεται απλά έτσι: «Ο Παύλος, δούλος του Ιησού Χριστού, που τον κάλεσε ο Θεός να γίνει απόστολος και τον ξεχώρισε για να διαδώσει το ευαγγέλιο» (Ρωμ 1,1). Αυτή είναι η κλήση του. Εν ολίγοις, η συνειδητοποίησή του είναι ότι έχει “ξεχωριστεί” για να φέρει το Ευαγγέλιο σε όλους και δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να αφιερωθεί με όλη του τη δύναμη σε αυτήν την αποστολή.

Γίνεται κατανοητή λοιπόν η θλίψη, η απογοήτευση ως και η πικρή ειρωνεία του Αποστόλου προς τους Γαλάτες, οι οποίοι στα μάτια του ακολουθούν εσφαλμένο δρόμο, που θα τους οδηγήσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή: πήραν λάθος δρόμο. Ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα είναι το Ευαγγέλιο. Ο Παύλος δεν σκέφτεται τα «τέσσερα ευαγγέλια», όπως είναι αυθόρμητο για εμάς. Πράγματι, ενώ στέλνει αυτήν την Επιστολή, κανένα από τα τέσσερα Ευαγγέλια δεν έχει γραφτεί ακόμη. Για εκείνον το Ευαγγέλιο είναι αυτό που κηρύττει, το άγγελμα. Και ποιο άγγελμα; Το άγγελμα του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού ως πηγή σωτηρίας. Ένα Ευαγγέλιο που εκφράζεται με τέσσερα ρήματα: «ότι ο Χριστός πέθανε, σύμφωνα με τις Γραφές, για τις αμαρτίες μας· ότι ενταφιάστηκε και ότι, σύμφωνα με τις Γραφές αναστήθηκε την τρίτη ημέρα και ότι εμφανίστηκε στον Κηφά» (Α’ Κορ 15,3-5). Αυτό είναι το άγγελμα του Παύλου, το άγγελμα που δίνει ζωή σε όλους μας. Αυτό το Ευαγγέλιο είναι η εκπλήρωση των υποσχέσεων και είναι η σωτηρία που προσφέρεται σε όλους τους ανθρώπους. Όποιος το δέχεται, συμφιλιώνεται με τον Θεό, γίνεται δεκτός ως γνήσιος υιός και λαμβάνει την αιώνια ζωή ως κληρονομιά.

Μπροστά σε μια τόσο μεγάλη δωρεά που έγινε στους Γαλάτες, ο Απόστολος δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί αυτοί σκέφτονται να δεχτούν ένα άλλο “ευαγγέλιο”, ίσως πιο εξεζητημένο, πιο διανοητικό… ένα άλλο “ευαγγέλιο”. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτοί οι Χριστιανοί δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμη το Ευαγγέλιο που ανήγγειλε ο Παύλος. Ο Απόστολος ξέρει ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για να μην γίνει ένα λανθασμένο βήμα, αλλά τους προειδοποιεί έντονα, πολύ έντονα. Το πρώτο του επιχείρημα επισημαίνει απευθείας το γεγονός ότι το κήρυγμα που πραγματοποιήθηκε από τους νέους ιεραποστόλους – αυτούς που κηρύττουν τον νεωτερισμό – δεν μπορεί να είναι το Ευαγγέλιο. Αντιθέτως, είναι ένα άγγελμα που αλλοιώνει το αληθινό Ευαγγέλιο, επειδή εμποδίζει τον άνθρωπο να φτάσει στην ελευθερία – μια λέξη κλειδί –  η οποία αποκτάται με την προσέγγιση στην πίστη. Οι Γαλάτες είναι ακόμη “αρχάριοι” και ο αποπροσανατολισμός τους είναι κατανοητός. Δεν γνωρίζουν ακόμη την πολυπλοκότητα του Μωσαϊκού Νόμου, και ο ενθουσιασμός τους να ασπαστούν την πίστη στον Χριστό τους ωθεί να ακούσουν αυτούς τους νέους ιεροκήρυκες, αυταπατώντας τον εαυτό τους ότι το μήνυμά τους είναι συμπληρωματικό με εκείνο του Παύλου. Και αυτό δεν ισχύει.

Ο Απόστολος, ωστόσο, δεν μπορεί να διακινδυνεύσει να δημιουργηθούν συμβιβασμοί σε ένα τόσο καθοριστικό γεγονός. Το Ευαγγέλιο είναι μόνο ένα και είναι αυτό που εκείνος ανήγγειλε· άλλο δεν μπορεί να υπάρξει. Προσοχή! Ο Παύλος δεν λέει ότι το αληθινό Ευαγγέλιο είναι το δικό του επειδή ήταν αυτός που το ανήγγειλε, όχι! Δεν λέει κάτι τέτοιο. Αυτό θα ήταν αλαζονικό, θα ήταν ματαιοδοξία. Απεναντίας, λέει ότι το “δικό του” Ευαγγέλιο, το ίδιο που οι άλλοι Απόστολοι διακήρυτταν αλλού, είναι το μόνο αυθεντικό, διότι είναι αυτό του Ιησού Χριστού. Γράφει το εξής: «Πρέπει να ξέρετε, αδελφοί μου, πως το ευαγγέλιο που σας κήρυξα εγώ δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός» (Γαλ 1,11-12). Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί ο Παύλος χρησιμοποιεί πολύ σκληρά λόγια. Δύο φορές χρησιμοποιεί την έκφραση “ανάθεμα”, η οποία υποδηλώνει την ανάγκη να κρατηθεί μακριά από την κοινότητα ό,τι απειλεί τα θεμέλιά της. Και αυτό το νέο “ευαγγέλιο” απειλεί τα θεμέλια της κοινότητας. Εν ολίγοις, σε αυτό το σημείο ο Απόστολος δεν αφήνει περιθώρια διαπραγμάτευσης: δεν διαπραγματεύεται. Με την αλήθεια του Ευαγγελίου δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Είτε εσύ λαμβάνεις το Ευαγγέλιο όπως είναι, όπως αναγγέλθηκε, είτε λαμβάνεις κάτι άλλο. Αλλά δεν μπορείς να διαπραγματευτείς με το Ευαγγέλιο. Δεν μπορείς να κάνεις συμβιβασμούς. Η πίστη στον Ιησού δεν είναι εμπόρευμα προς διαπραγμάτευση: είναι σωτηρία, συνάντηση, λύτρωση. Δεν πωλείται με φθηνό τίμημα.

Αυτή η κατάσταση που περιγράφεται στην αρχή της Επιστολής φαίνεται παράδοξη, διότι όλοι μοιάζουν να εμπνέονται από καλά συναισθήματα. Οι Γαλάτες που ακούνε τους νέους ιεραποστόλους, πιστεύουν ότι με την περιτομή μπορούν να αφοσιωθούν ακόμη περισσότερο στο θέλημα του Θεού και ως εκ τούτου να είναι ακόμη πιο ευχάριστοι στον Παύλο. Οι εχθροί του Παύλου φαίνεται να εμψυχώνονται από την πίστη στην παράδοση των πατέρων και πιστεύουν ότι η γνήσια πίστη συνίσταται στην τήρηση του Νόμου. Μπροστά σε αυτήν την υπέρτατη πιστότητα, δικαιολογούν ακόμη και τους υπαινιγμούς και τις υποψίες για τον Παύλο, τον οποίο θεωρούν ανορθόδοξο ως προς την παράδοση. Ο ίδιος ο Απόστολος γνωρίζει καλά ότι η αποστολή του είναι θεϊκής φύσεως – αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Χριστό, σε αυτόν! – και συνεπώς ωθείται από τον απόλυτο ενθουσιασμό για τα καλά νέα του Ευαγγελίου, που είναι ριζικά καλά νέα, δεν είναι καλά νέα εφήμερα: δεν υπάρχουν ευαγγέλια “της μόδας”, το Ευαγγέλιο είναι πάντα νέο, είναι διαρκώς καλή αγγελία. Το ποιμαντικό του άγχος τον οδηγεί να είναι αυστηρός, διότι βλέπει τον μεγάλο κίνδυνο που διαφαίνεται στους νέους Χριστιανούς. Εν ολίγοις, σε αυτόν τον λαβύρινθο των καλών προθέσεων είναι απαραίτητο να απελευθερωθούν, για να συλλάβουν την υπέρτατη αλήθεια που παρουσιάζεται ως η πιο συνεπής με το Πρόσωπο και το κήρυγμα του Ιησού και την αποκάλυψη της αγάπης του Πατέρα. Αυτό είναι σημαντικό: να ξέρουν να διακρίνουν. Αρκετές φορές έχουμε δει στην ιστορία, και το βλέπουμε και σήμερα, κάποιο κίνημα που κηρύττει το Ευαγγέλιο με τον δικό του τρόπο, μερικές φορές με αληθινά, σωστά χαρίσματα, αλλά μετά υπερβάλλει και ανάγει ολόκληρο το Ευαγγέλιο στο “κίνημα”. Αυτό δεν είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού: αυτό είναι το Ευαγγέλιο του ιδρυτή, και αυτό ναι, μπορεί να βοηθήσει στην αρχή, αλλά στο τέλος δεν καρποφορεί γιατί δεν έχει βαθιές ρίζες. Γι’ αυτό, ο σαφής και καθοριστικός λόγος του Παύλου ήταν σωτήριος για τους Γαλάτες και είναι σωτήριος και για εμάς. Το Ευαγγέλιο είναι το δώρο του Χριστού σε εμάς, είναι Αυτός ο ίδιος που το αποκάλυψε. Είναι αυτό που μας δίνει ζωή.

——————–

Μετάφραση: π.Λ