Πέρασα μια μεγάλη περίοδο  στο Νοσοκομείο   συντροφιά με μια μεγάλη ασθένεια και τον πόνο.

 Ήταν μια  καλή ευκαιρία να ωριμάσει και να τελειοποιηθεί  η σχέση μου με το Θεό. Ήταν αποτελεσματικές  εκείνες η ημέρες,  κατά τις οποίες  μεταξύ αμφιβολιών και επιπολαιότητας ακόμη και των ίδιων των γιατρών βρισκόμουν, μόνος, αντιμέτωπος με την  ασάφεια και  τη διαφορετικότητα  των διαγνώσεων.

Συνεχώς διαπίστωνα τη σχετικότητα  της ζωής. Ιδιαίτερα όταν, κάποιο πρωί δεν βρήκα  το άτομο που έμενε μαζί μου στο ίδιο δωμάτιο και με το οποίο το προηγούμενο βράδυ είχα παίξει χαρτιά  και αστειευόμουν  μαζί   του με ηρεμία  και γαλήνη και με την εντύπωσή μου, ότι εκείνος ήταν καλύτερα από μένα.

Ήταν ένα συνεχές ανεβοκατέβασμα, νύκτα και ημέρα, μια συνεχής εναλλαγή των γιατρών  που με περιτριγύριζαν σαν κάτι να ήθελαν να μου πουν και έψαχναν τα λόγια τους για να με ενθαρρύνουν και καθησυχάσουν.

Καταλάβαινα  πως  ούτε οι γιατροί μπορούσαν  να μου εγγυηθούν  κάτι το βέβαιο. Αισθανόμουνα μόνος ενώπιον του Θεού.  Αυτό συνέβαινε  ιδιαίτερα τη νύκτα, όταν «το σκοτάδι  παρατεινόταν  και τα όνειρα  μεταβαλλόταν  σε εφιάλτη».

Χαμένα όλα για μένα και εγκαταλειμμένος από όλους, αισθανόμουν  σαν σε αναλγησία  στην αγκαλιά Εκείνου που με αγαπά.  Σ’ Εκείνον  όλο και πιο συχνά  και με αυξανόμενη εγκατάλειψη   ψιθύριζα:  εσένα μόνο εμπιστεύομαι είσαι ο Πατέρας μου.