ΑΛΒΑΝΙΑ: ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ
Πήγαινε στους ιερείς μυστικά, στα δύσκολα χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία, έπαιρνε την Ευχαριστία και τη μετέφερε στους αρρώστους, στους φυλακισμένους ιερείς, βάπτιζε τα παιδιά των χωριών και όλους εκείνους που παρουσιάστηκαν στην πόρτα της το νερό από τα ρυάκια.
Η μεγάλη καρδιά της αδελφής Μαρίας Καλέτα, 92 ετών, αλβανικής καταγωγής, από το τάγμα των «Στιγματίνων», έπαψε να χτυπά στο μοναστήρι της, στη Σκόνδρα, τη νύχτα μεταξύ 1ης και 2ας Ιανουαρίου μετά από μια ζωή αφιερωμένη στον πλησίον της μέσω του σημείου του Ιησού στην Ευχαριστία. Με χειρονομίες γεμάτες αγάπη και πίστη, ειδικά μετά το 1967, όταν έκλεισαν όλες οι εκκλησίες: το Αγιότατο Μυστήριο το έκρυβε τυλιγμένο σε λινό ύφασμα και αυτό μέσα σε χάρτινο κουτί. Οι άλλες μοναχές έφτιαχναν τις όστιες χάρη σε μια μηχανή που κληρονόμησε η Αδ. Μαρία από τον θείο ιερέα της, κάνοντας χρήση της συνεργασίας των αδελφών και φραγκισκανών και δομινικανών μοναχών.
Η συγκινητική ζωή της Αδελφής Μαρίας έκανε βαθιά εντύπωση τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος είχε την ευκαιρία να την γνωρίσει κατά τη διάρκεια του αποστολικού ταξιδιού του στην Αλβανία το 2014 σε μια συγκινητική συνάντηση. Ο ίδιος ο πάπας την ανέφερε σε μια του ομιλία στην Σάντα Μάρτα τέσσερα χρόνια αργότερα, ως ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς η Εκκλησία μπορεί να είναι μητέρα.
Με την ευκαιρία εκείνης της συνάντησης με τον Ποντίφικα, στον καθεδρικό ναό των Τιράνων, οι μοναχές διηγήθηκαν ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: μια γυναίκα με ένα παιδί στην αγκαλιά της έτρεξε προς το μέρος της ζητώντας της να βαφτίσει το κοριτσάκι της. «Από φόβο, επειδή ήξερα ότι ήταν σύζυγος κομμουνιστή, της είπα ότι δεν είχα τίποτα μαζί μου για να την βαφτίσουμε, επειδή ήμασταν στο δρόμο. Αλλά από τη μεγάλη επιθυμία που είχε, μου είπε ότι στο διπλανό κανάλι υπήρχε νερό. Εγώ της απάντησα πως δεν είχα κάτι για να αντλήσω νερό. Αλλά εκείνη επέμενε να βαφτίσουμε το κοριτσάκι της. Στη συνέχεια, βλέποντας την πίστη της, έβγαλα το παπούτσι μου, που ήταν πλαστικό, και με αυτό πήρα νερό από το κανάλι και βάφτισα το παιδί.»
Κανείς στην καρδιά της Αδελφής Μαρίας δεν έπρεπε να στερηθεί τον Ιησού που ήταν η πρώτη και τελευταία σκέψη της κάθε μέρα, όπως είπε αρκετές φορές, και στον οποίο ήταν μάρτυρας ακόμη και εις βάρος της προσωπικής ελευθερίας. Ένιωθε ικανοποιημένη και έλεγε: «Είμαι μάρτυρας του Μυστηρίου της Ευχαριστίας, θέλοντας να δώσω δόξα στον Θεό και να πω σε όλους ότι η δύναμη να αντισταθούμε και να επιμείνουμε στην κλήση μας στα τόσα χρόνια της δοκιμασίας που είχαμε. Ακριβώς λόγω της πραγματικής παρουσίας του Ιησού στο Αγιότατο Μυστήριο, τον οποίο είχαμε τη χάρη να φυλάγουμε στο σπίτι μας, ως τον πολυτιμότερο και ευγενέστερο επισκέπτη».
(πηγή: Osservatore Romano 10.1.22)
πμφ