ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΞΙΝΑΡΑΣ
Τη Μεγάλη Παρασκευή 29 Απριλίου 2016 τελέστηκε στις 10.30 το πρωί με κάθε ευλάβεια η Ακολουθία των Παθών του Κυρίου, στον Καθολικό Καθεδρικό Ναό της Παναγίας του Ροδαρίου στη Ξινάρα Τήνου. Εκτός από το Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο π. Νικόλαο ο οποίος προΐστατο της Ακολουθίας των Παθών συμπροσευχόταν μαζί του στο Ιερό, ο π. Νικόλαος Ψάλτης, εφημέριος της Ποιμαντικής ενότητας Αγάπης, ο π. Μάρκος Βιδάλης του Κλήρου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής των Καθολικών της Αθήνας.
Στην αρχή της ιεροτελεστίας το εκκλησίασμα άκουσε το Λόγο του Κυρίου από Αναγνώσματα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, και στη συνέχεια, όπως συνηθίζεται κάθε χρόνο, ψάλθηκε το Πάθος του Κυρίου από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και διαλογικά από τον Αρχιεπίσκοπο π. Νικόλαο, το εφημέριο της ποιμαντικής ενότητας της Αγάπης π. Νικόλαο Ψάλτη και τον π. Μάρκο ΒιδάΛΗ, του Κλήρου της Αθήνας.
Μετά την ακρόαση του Πάθους ο Αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στο λαό που είχε κατακλύσει τον καθεδρικό Ναό και είπε:
Ξεκινήσαμε αυτή την Ακολουθία των Παθών με το πρόσωπο κατά γης για να μιμηθούμε τον Ιησού στον κήπο των ελαιών, που έπεσε κατά γης από την αγωνία του θανάτου. Πως μπορούμε να σταθούμε αδιάφοροι μπροστά σε κάποιον που μας αγαπά μέχρι θανάτου; “Εμείς, γράφει ο προφήτης Ησαΐας – πλανηθήκαμε σαν πρόβατα , ο καθένας μας ακολούθησε το . Και Κύριος πήρε πάνω του την ανομία όλων μας. Σήκωσε πάνω του τις ασθένειές μας και τους πόνους μας εκείνος βάσταξε . Εκείνος τραυματίστηκε εξ αιτίας των ανομιών μας , συντρίφτηκε εξ αιτίας των αδικιών μας». Αυτός είναι ο λόγος της πτώσης κατά γης. Και σαν αν μη έφτανε αυτό «υπέμεινε τα πάντα και δεν άνοιξε το στόμα του σαν τον αμνό που οδηγείται στη σφαγή”. Ο Ιησούς είναι ο αμνός που πήρε πάνω του το βάρος των αμαρτιών του κόσμου, και ανέλαβε τον αγώνα εναντίον του κακού, ακόμα και με κόστος την ίδια τη ζωή του.
Ο Ιησούς δεν ήθελε να πεθάνει: « Πατέρα, αν είναι δυνατόν ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι, πλην όμως να μη γίνει το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου». Έτσι προσευχήθηκε ο Ιησούς στον κήπο των ελαιών. Και ποιο ήταν το θέλημα του Θεού; «Το θέλημα του Πατέρα μου είναι να μη χάσω κανένα από όσους μου έδωσε». Το θέλημα του Πατέρα του ήταν να μην αφήσει το κακό να μας καταστρέψει. Ο Ιησούς προτίμησε να πεθάνει ο ίδιος για να ζήσουμε εμείς!
Ναι, αδελφοί μου και αδελφές μου ο Ιησούς δεν ήθελε να χαθεί και αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή, ώστε να μη χαθεί και κανείς από μας στην άβυσσο του θανάτου. Γι’ αυτό το λόγο συνεχίζεται και σήμερα η ίδια προσευχή του Ιησού. Συνεχίζεται αυτές τις μέρες σε όλους τους πολυάριθμους κήπους των ελαιών του κόσμου όλου, όπου ο θάνατος σπέρνει άγχος, όπως σε τόσους τόπους της Μέσης Ανατολής. Συνεχίζεται σε τόσες χώρες αυτού του κόσμου όπου εκατομμύρια πρόσφυγες δεν βρίσκουν ειρήνη , συνεχίζεται στο πρόσωπο τόσων ασθενών που εγκαταλείπονται μόνοι στην αγωνία τους. Συνεχίζεται στους εγκαταλειμμένους και ξεχασμένους γέροντες, συνεχίζεται όπου οι άνθρωποι ιδρώνουν αίμα εξ αιτίας του πόνου και της απελπισίας.
Το Πάθος του Ιησού Χριστού που σήμερα ακούσαμε ξεκινάει πράγματι από τον κήπο των ελαιών. Τα λόγια που απεύθυνε ο Ιησούς στους στρατιώτες εκφράζουν πολύ καλά την επιθυμία του να μη χάσει κανένα από εκείνους που του έδωσε ο Πατέρας του. Όταν έφθασαν οι στρατιώτες ο Ιησούς τους πλησιάζει, όχι μόνο δεν φεύγει αλλά και ξεκινάει το διάλογο μαζί τους: «ποιόν ζητάτε;» Στην απάντησή τους: «Τον Ιησού το Ναζωραίο» τους παρακαλεί λέγοντας: « Εάν ζητάμε εμένα αφήστε αυτούς να φύγουν». Δεν θέλει να πάθει κάτι κανένας από τους δικούς του. Πέρασε όλη τη ζωή τους αναζητώντας τους χαμένους, γιατρεύοντας τους αρρώστους, αναγγέλλοντας μία Βασιλεία ειρήνης και όχι βίας, αγάπης και όχι μίσους. Και είναι ακριβώς αυτή η αιτία του θανάτου του.
Από πού ξεκινά η αντίδραση εναντίον του; Από το γεγονός ότι ήταν πολύ φιλεύσπλαχνος, επειδή αγαπούσε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς. Σύχναζε πολύ με τους αμαρτωλούς και τους τελώνες. Συγχωρούσε όλους και εύκολα. Εάν ζούσε στο χωριό του τη Ναζαρέτ θα ξεπερνούσε τα 33 χρόνια ζωής, αν υποβάθμιζε τις απαιτήσεις του ευαγγελίου, κανένας δεν θα του έλεγε κάτι, εάν σταματούσε να υπερασπίζεται τους αδύναμους, κανένας δεν θα σήκωνε χέρι εναντίον του. Θα αρκούσε να σκεφθεί λίγο περισσότερο τον εαυτό του και σίγουρα δεν θα τέλειωνε στο σταυρό. Αυτό έκανε ο Πέτρος, έφυγε όπως οι άλλοι και όταν επέστρεψε δήλωσε κατηγορηματικά και μάλιστα τρεις φορές, πως δεν γνώριζε. Τον Πέτρο τον έσωσε ένα ψέμα. Τον Ιησού τον σταύρωσε η αλήθεια.
Ο Ιησούς δεν αρνήθηκε το Ευαγγέλιο, ούτε τον Πέτρο, ούτε τους άλλους. Κάποια στιγμή φάνηκε πως για λίγο και θα σωζόταν. Ο Πιλάτος είχε πειστεί για την αθωότητα του και απλώς τους ζήτησε μία διευκρίνιση: Αλλά ο Ιησούς σιώπησε: Δεν μου απαντάς – του λέει ο Πιλάτος – Δεν ξέρεις πως έχω εξουσία να σε σταυρώσω;» Ο Πέτρος μίλησε και σώθηκε. Ο Ιησούς σιώπησε και σταυρώθηκε. Δεν ήθελε να χάσει κανένα από αυτούς που τους εμπιστεύτηκε ο Πατέρας. Μεταξύ αυτών είμαστε κι εμείς αδελφοί μου και αδελφές μου. Εκείνος πείρε πάνω του την αμαρτία μας, το δικό μας σταυρό για υψωθούμε. Να γιατί σήμερα εισέρχεται με επισημότητα ανάμεσά μας και εμείς θα γονατίσουμε ενώπιον του και θα τον φιλήσουμε. Τώρα ο Σταυρός δεν είναι παρά κατάρα, αλλά ευλογία, ευαγγέλιο, πηγή μιας νέας ζωής. «Παρέδωσε τον εαυτόν του για να μας εξαγοράσει από κάθε ανομία και να δημιουργεί ένα λαό που θα του ανήκει». (Τιμ 2, 14 Με το Σταυρό του Ιησού ελευθερωθήκαμε από τη σκλαβιά του ίδιου του εαυτού μας, από το εγώ μας για να τείνουμε τα χέρια και την καρδιά μέχρι τα πέρατα της γης.
Δεν είναι τυχαίο που στην σημερινή Ακολουθία των Παθών υπάρχει μια μακροσκελής δέηση των πιστών, είναι μέσα από αυτήν που απλώνεται η δύναμη του Σταυρού μέχρι τα πέρατα της γης για να γίνει αισθητή σε όλους η ζεστασιά και η τρυφερότητα της αγάπης του Θεού που υπερβαίνει τα πάντα, αγκαλιάζει τα πάντα, τα πάντα συγχωρεί, τα πάντα σώζει. Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές ας διευρύνουμε την καρδιά μας μαζί μες την καρδιά του Ιησού για να μάθουμε να αγαπούμε και να προσευχόμαστε όχι μόνο για όσους μας αλλά και για εκείνους που ενδεχομένως μας μισούνε. Αμήν.
Ακολούθησαν οι δεήσεις των πιστών και η Σταυροπροσκύνηση και στη συνέχεια έγινε η διπλή λιτάνευση:
Από τον Καθεδρικό Ναό ξεκίνησε προς το κέντρο του οικισμού Ξινάρα η λιτάνευση του Εσταυρωμένου και από την Ενοριακό Ναό η λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας της Πονεμένης. Στο κέντρο του οικισμού έγινε η συνάντηση του Ιησού με την Μητέρα του και ακούστηκαν οι «μικροί θρήνοι της Παναγίας». Στη Συνέχεια ενώθηκαν οι δύο λιτανεύσεις και κατευθύνθηκαν προς τον Καθεδρικό Ναό όπου εισήλθε ο λαός και ο Τίμιος Σταυρός.
Τότε από το βάθος του Ναού έφθασε και η εικόνα της Παναγίας της Πονεμένης, η οποία οδηγήθηκε προς τον Εσταυρωμένο Χριστό, ενώ μία γυναίκα έψαλε «τους θρήνους της Παναγίας».
Πριν την ολοκλήρωση της όλης Ιεροτελεστίας, 25 μικρά παιδιά ηλικία έδειξαν στο Λαό ένα μετά το άλλο τα σύμβολα του Πάθους του Ιησού ενώ ο π. Νικόλαος Ψάλτης έψελνε την ειδική αναφορά για κάθε σύμβολο.
Η όλη Ιεροτελεστία ολοκληρώθηκε με τις ευχές του Αρχιεπισκόπου, προς την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας και με την τελική ευλογία.
Η Ακολουθία των Παθών του Κυρίου στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας του Ροδαρίου στην Ξινάρα Τήνου γίνεται από αρκετά χρόνια με ένα ιδιαίτερο τυπικό που τα τελευταία χρόνια έχει προσαρμοστεί στο νέο λειτουργικό πνεύμα και συγκεντρώνει πλήθος κόσμου από το νησί και την Αθήνα.
