Την Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016 οι Αδελφές του Ελέους έκοψαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα στο Ίδρυμα ηλικιωμένων «Ο Καλός Σαμαρείτης» του οποίου είχαν την ευθύνη λειτουργίας εδώ και 40 χρόνια, δηλαδή από την 1η μέρα λειτουργίας του.
Δυστυχώς η έλλειψη νέων κλήσεων και η ηλικία τους έχει ως αποτέλεσμα να «αποσυρθούν» σιγά-σιγά από τον «Καλό Σαμαρείτη» ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν την ευθύνη του αντίστοιχου Ιδρύματος στην Ερμούπολη της Σύρου, το Ησυχαστήριο «Παναγία της Ελπίδας» που διατηρούν και εκεί.
Της κοπής προηγήθηκε Αρχιερατικό συλλείτουργο με προεξάρχοντα τον Αρχιεπίσκοπο πρώην των εν Αθήναις Καθολικών π. Νικόλαο Φώσκολο (λόγω μικρής αδιαθεσίας του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Καθολικών Αθηνών) ο οποίος παρέστη όμως και συλλειτούργησε. Η Θεία Λειτουργία προσφέρθηκε υπέρ των ευεργετών του Ιδρύματος ζώντων και αποβιωσάντων.
Επίσης συλλειτούργησαν οι ιερείς π. Νικηφόρος Βιδάλης πρώην Βικάριος της Αρχιεπισκοπής των εν Αθήναις Καθολικών, π. Μάρκος Βιδάλης, π. Νίκος Γαβαθάς, π. Ρόκκος Ψάλτης και ο διάκονος της Αρχιεπισκοπής π. Δημήτρης Αλτουβάς.
Ο Σεβασμιότατος π. Νικόλαος Φώσκολος στην ομιλία του, η οποία βασίσθηκε στο ανάγνωσμα και το Θείο Ευαγγέλιο της ημέρας, τόνισε ότι
το Ευαγγέλιο είχε 2 παραγράφους-στιγμιότυπα:
Στην 1η ο Ιησούς αφού βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη και πέρασε 40 μέρες στην έρημο, άρχισε μετά το κήρυγμα, και το κήρυγμα του Ιησού όπως και το κήρυγμα του Ιωάννη άρχισαν με την ίδια λέξη… ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ.
Μετανοείτε, γιατί έφθασε η Βασιλεία των ουρανών.
Για την εκκλησία η περίοδος της Τεσσαρακοστής είναι η καλύτερη περίοδος μετανοίας. Για τον Χριστιανό, έστω και αν την ημέρα που βαπτίζεται είναι μικρός σε ηλικία, αρχίζει από τότε η περίοδος της μετάνοιας.
Μετάνοια σημαίνει αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή ζωής ώστε να μοιάζει με τη ζωή του Χριστού. Αφήνουμε τον παλαιό άνθρωπο, όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος και «ντυνόμαστε» το Χριστό.
Τα λόγια του Χριστού που ακούσαμε στο Θείο Ευαγγέλιο έχουν ιδιαίτερη σημασία εφέτος όλο σχεδόν το 2016 λόγω του Αγίου Έτους που αρχίσαμε πριν από ένα μήνα ακριβώς, κατά το οποίο όλοι πρέπει να δεχθούμε την Ευσπλαχνία του Θεού, ο οποίος αγαπά τον κάθε άνθρωπο και θέλει την σωτηρία του.
Ας προσπαθήσουμε το Έτος αυτό να φανούμε πραγματικοί μαθητές του Ιησού, να ακούσουμε τον Λόγο Του και να τον βάλουμε σε πράξη.
Η 2η παράγραφος του Ευαγγελίου αναφέρεται στο κάλεσμα των πρώτων 4 μαθητών του Ιησού: του Πέτρου, του Ανδρέα, του Ιακώβου και του Ιωάννη, η οποία έχει ιδιαίτερη σημασία στη σημερινή εποχή, αφού δυστυχώς οι ιερατικές και μοναχικές κλήσεις είναι λίγες, και το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι Αδελφές να αναγκασθούν να αφήσουν σιγά-σιγά το έργο τους στον Καλό Σαμαρείτη.
Η έλλειψη αυτή οδηγεί σε λύση η οποία δεν είναι ευχάριστη για την τοπική μας εκκλησία.
Και ο Σεβασμιότατος τελειώνοντας τόνισε ότι πρέπει να εφαρμόσουμε την προτροπή του Ιησού να βρεθούν νέοι εργάτες γιατί ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες λίγοι…
Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας στην μεγάλη αίθουσα του Ιδρύματος συγκεντρώθηκαν όλοι οι διαμένοντες σε αυτό με τους συγγενείς τους για την κοπή της πίτας.
Η δεξίωση άρχισε με τον διοικητικό υπεύθυνο του Ιδρύματος Γιάννη Αλβέρτη ο οποίος ευχαρίστησε τους παρευρισκομένους Αρχιερείς, Ιερείς Μοναχές, διαμένοντες του ιδρύματος και συγγενείς τους για την παρουσία τους, τονίζοντας την μεγάλη αλλαγή που επέρχεται στην διοίκηση του Ιδρύματος.
Κατόπιν είπαμε όλοι μαζί τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς και ακολούθησε το τραγούδι «καλημέρα τι κάνεις» από την κ. Βιολέτα Πολίδου την οποία συνόδευσε στο πιάνο η κ. Αναστασία Παπανικολάου.
Το τραγούδι αυτό ήταν αφιερωμένο σε όλους τους διαμένοντες στον Καλό Σαμαρείτη και σε όλους τους παρευρισκομένους.
Κατόπιν πήρε το λόγο ο Σεβασμιότατος π. Νικόλαος Φώσκολος, επί 40 έτη Πρόεδρος του Ιδρύματος, ο οποίος έκανε μία αναδρομή σε αυτά τα 40 χρόνια από την ημέρα ίδρυσής του και ανέφερε:
Ήταν 19 Ιουλίου 1973, δύο εβδομάδες μετά την αγγελία της εκλογής μου ως Αρχιεπισκόπου, όταν, σ’ αυτό περίπου το σημείο του οικοπέδου, αλλά αρκετά μέτρα πιο βαθειά, ευλογούσα το θεμέλιο λίθο, ή για την ακρίβεια το πρώτο τσιμέντο που έπεφτε στα θεμέλια αυτού του κτιρίου. Παρούσες οι Αδελφές του Ελέους με επί κεφαλής την αείμνηστη αδελφή Ελένη Τζαμτζή, παρόντες οι αείμνηστοι εργολάβοι αδελφοί Ιωσήφ και Χρήστος Ψάλτης, καθώς και μερικοί εργάτες (δεν θυμάμαι αν ήταν παρών και ο αρχιτέκτονας αείμνηστος Κλέων Κραντονέλλης).
Θεμελιωνόταν ένα έργο που είχε προετοιμασθεί από τον προκάτοχό μου αείμνηστο κυρό Βενέδικτο Πρίντεζη, ο οποίος, πριν λίγους μήνες, είχε υπογράψει τα σχέδια και τη σύμβαση για την οικοδομή του κτιρίου της νέας έδρας του «Φιλανθρωπικού Ιδρύματος ο Καλός Σαμαρείτης» και είχε διορίσει το Συμβούλιό του.
Όμως, η ιστορία του «Καλού Σαμαρείτη» αρχίζει πολύ νωρίτερα: Ιδρυτής του είναι ο λογιώτατος αείμνηστος Ιερέας Ιωάννης Διλέρνιας, που ασκούσε τα ιερατικά του καθήκοντα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Διονυσίου. Στις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1939, ίδρυσε ένα ιατροφαρμακευτικό σωματείο με την επωνυμία «Ο Καλός Σαμαρείτης» για να βοηθεί όσους είχαν ανάγκη από φάρμακα και ιατρικές εξετάσεις και φροντίδες. Η έδρα του σωματείου ήταν στην οδό Φιλελλήνων. Μια ελαιογραφία, που βρίσκεται σήμερα στην Ι. Μονή Παμμακαρίστου στην Κηφισιά, εικονίζει τον καλό Σαμαρείτη της παραβολής του Ευαγγελίου να περιθάλπει τον άνθρωπο που είχε πέσει θύμα των ληστών. Το πρόσωπο του καλού Σαμαρείτη είναι το πρόσωπο του αειμνήστου δον Διλέρνια.
Τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες άλλαξαν. Μετά την εκλογή του σε Αρχιεπίσκοπο, ο αείμνηστος προκάτοχός μου κυρός Βενέδικτος θέλησε να αναπτύξει τη δράση αυτού του σωματείου και το ανέδειξε σε οίκο ευγηρίας, αναθέτοντας τη διεύθυνσή του στον τότε Ιερέα Αντώνιο Βαμβακάρη.
Όμως, σύντομα παρουσιάστηκαν προβλήματα με αποτέλεσμα ο Αρχιεπίσκοπος να αφαιρέσει την διεύθυνση από τον Ιερέα, και ύστερα από συμφωνία με τις Υπεύθυνες του Τάγματος, να αναθέσει το έργο στις Αδελφές του Ελέους για σαράντα χρόνια.
Όταν έφθασα στην Αθήνα ως Αρχιεπίσκοπος, ο «Καλός Σαμαρείτης» λειτουργούσε στο Μαρούσι, σε ενοικιαζόμενο κτίριο στην οδό Άρεως, σχεδόν πίσω από το ΚΑΤ. Εκεί γίνονταν οι συσκέψεις του Συμβουλίου του Ιδρύματος μέχρι την αποπεράτωση του κτιρίου στο οποίο τώρα βρισκόμαστε. Οι συσκέψεις ήταν πολλές και κατέληγαν συνήθως με ένα αδελφικό δείπνο που ετοίμαζαν οι Αδελφές ή τουλάχιστο με ένα πλούσιο αλλά συγχρόνως απλό κέρασμα. Μεταξύ των μελών του πενταμελούς Συμβουλίου ήταν ως εκπρόσωπος του Ι. Ν. Αγ. Διονυσίου ο π. Γεώργιος Βαρθαλίτης -τον οποίο αντικατέστησε αργότερα ο π. Νικηφόρος Βιδάλης- καθώς και δύο λαϊκοί, οι αείμνηστοι Αντώνιος Δελένδας και Ιωσήφ Σκούλλος, τους οποίους είχε πρόσφατα διορίσει ο Προκάτοχός μου. Σήμερα λαϊκό μέλος του Συμβουλίου είναι ο κ. Πέτρος Άνδροβικ και γραμματέας ο κ. Ιωάννης Αλβέρτης.
Όμως, το έργο αυτό δεν θα είχε ποτέ προχωρήσει, αν δεν υπήρχαν οι Αδελφές του Ελέους. Με επί κεφαλής την προϊσταμένη της εδώ Κοινότητος, την δραστηριότατη αείμνηστη αδελφή Ελένη Τζαμτζή και την ενεργό συμπαράσταση της τότε Ηγουμένης-Επάρχου αδελφής Rigal αλλά και όλου του Τάγματος των Αδελφών του Ελέους (το οποίο ανέλαβε όλη τη δαπάνη ενώ η Αρχιεπισκοπή έδωσε μόνο το οικόπεδο), το έργο που θεμελιώθηκε στις 19 Ιουλίου 1973 ήταν έτοιμο το φθινόπωρο του 1976. Η Κοινότητα των Αδελφών και οι τρόφιμοι μετακόμισαν στο νέο κτίριο και ορίσθηκαν τα εγκαίνια για το μεσημέρι της Κυριακής 12 Δεκεμβρίου.
Τα αρχιτεκτονικά σχέδια τα είχε εκπονήσει ο αρχιτέκτονας Κλέων Κραντονέλλης, και ήταν σε όλα σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Ε.Ο.Κ., πρωτοποριακές για την Ελλάδα της δεκαετίας του ‘70. Στα εγκαίνια είχαν προσκληθεί και είχαν παρευρεθεί ο τότε Νομάρχης Ανατολικής Αττικής κ. Κωβαίος και μέλη του Διπλωματικού Σώματος. Είχε στείλει Εκπρόσωπό του και ο τότε μητροπολίτης Κηφισιάς. Θυμάμαι ότι, μετά την κοπή της κορδέλας, ο νομάρχης, παρατηρώντας τους άνετους διαδρόμους και την όλη δομή του κτιρίου, μου είπε: «Κάματε πολύ φαρδείς διαδρόμους!» Και του απάντησα: «Αν δεν είχαμε εφαρμόσει τα σχέδια της Ε.Ο.Κ. δεν θα μας δίνατε άδεια λειτουργίας!».
Από τότε πέρασαν σαράντα χρόνια. Το έργο αυτό, εκ των πραγμάτων, συνδέθηκε με την αρχιερατεία μου. Σαράντα και πλέον χρόνια με ημέρες χαρούμενες αλλά και άλλες με προβλήματα, κυρίως οικονομικά, όμως σαράντα χρόνια στενής και ειλικρινούς συνεργασίας με τις Αδελφές του Ελέους, οι οποίες, με την εδώ παρουσία τους στήριξαν ηθικά, πνευματικά αλλά και οικονομικά αυτό το έργο και υπήρξαν οι άγγελοι φύλακες εκατοντάδων ανθρώπων, που έζησαν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους στον «Καλό Σαμαρείτη». Σαν τον καλό Σαμαρείτη της παραβολής, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αγίου Βικεντίου και της Αγίας Λουίζας, με αυταπάρνηση και στοργή έσκυψαν πάνω σε κάθε τρόφιμο για να πλύνουν τις σωματικές και ψυχικές πληγές του με το λάδι και το κρασί της αδελφικής αγάπης, βλέποντας σε κάθε πρόσωπο το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού. Τώρα που, λόγω ελλείψεως μοναχικών κλήσεων και όχι επειδή συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια, αφήνουν αυτό το Ίδρυμα, θεωρώ καθήκον μου να τις ευχαριστήσω για μιαν ακόμη φορά και να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για ό,τι έχουν προσφέρει στην τοπική μας Εκκλησία, ιδιαίτερα μέσω αυτού του έργου.
Εύχομαι η διάδοχη κατάσταση, που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, να συνεχίσει με το πνεύμα του Αγίου Βικεντίου και της Αγίας Λουίζας. Σ’ αυτό, είμαι βέβαιος, θα συμβάλει, έστω και για λίγο ακόμη, η παρουσία στο Ίδρυμα του κ. Ιωάννη Αλβέρτη, ο οποίος από δεκαπέντε και πλέον χρόνια είναι ο στενότερος λαϊκός συνεργάτης των Αδελφών και θα αναλάβει το καθήκον να μυήσει κατάλληλα το διάδοχό του. Και στον κ. Αλβέρτη ένα μεγάλο Ευχαριστώ για τη συνεργασία και για το έργο που επετέλεσε και επιτελεί μέσα στον «Καλό Σαμαρείτη».Ένα μεγάλο Ευχαριστώ επίσης και στο άλλο λαϊκό μέλος του Συμβουλίου, τον δικηγόρο κ. Πέτρο Άνδροβικ, ο οποίος, από χρόνια κι αυτός, διεκπεραιώνει όλες τις νομικές υποθέσεις του Ιδρύματος
Κάτω από την πατρική φροντίδα του διαδόχου μου, Σεβασμιωτάτου Σεβαστιανού, ο οποίος αυτοδικαίως ως Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών είναι ο Πρόεδρος του Ιδρύματος, είθε η νέα σύνθεση αρμοδιοτήτων, με ενιαίο πνεύμα και ενάντια στο πνεύμα που δυστυχώς επικρατεί σε πολλούς τομείς σήμερα, να συνεχίσει, σαν τον καλό Σαμαρείτη της παραβολής, να συμπαραστέκεται με αγάπη στο συνάνθρωπο, να τον βλέπει σαν εικόνα του Χριστού κι όχι σαν αριθμό, να του δείχνει το πρόσωπο της ευσπλαχνίας του Θεού. Με τον τρόπο αυτό εύχομαι ο «Καλός Σαμαρείτης» για πολλά ακόμη χρόνια να επιτελεί το έργο του, βοηθώντας τα αδέλφια μας εκείνα που έχουν ανάγκη από θαλπωρή και χριστιανική συμπαράσταση.
Ευχαριστώ.
Μετά το τέλος της ομιλίας έπρεπε να πάρει το λόγο ο Σεβασμιότατος π. Σεβαστιανός Ροσσολάτος, νέος Πρόεδρος του Ιδρύματος ως Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών, αλλά λόγω της αδιαθεσίας της φωνής του, διάβασε το λόγο του ο διάκονος της τοπικής μας Εκκλησίας π. Δημήτρης Αλτουβάς και ανέφερε:
Ξέρετε για ποιο λόγο κάνομε τη σημερινή γιορτή; Για να γιορτάσομε ένα γεγονός: ότι μέσα σ’ αυτό το Ίδρυμα πραγματοποιείται ένα σημαντικό έργο, που αρέσει στον Θεό και θέλει να συνεχιστεί. Ποιο είναι αυτό το έργο;
Ο πάπας Φραγκίσκος, με τη Βούλα «το πρόσωπο της Ευσπλαχνίας», μας καλεί κατ’ αυτό το Ιωβηλαίο Έτος και μας λέει: «Ο χριστιανικός λαός να στρέψει την προσοχή και τη σκέψη του στα ΥΛΙΚΑ και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ έργα ευσπλαχνίας. Ποια είναι αυτά τα έργα; Μας απαριθμεί ορισμένα ο ίδιος:
«Ας ανακαλύψουμε ξανά τα έργα υλικής ευσπλαχνίας: να δίνουμε να φάνε οι πεινασμένοι, να δίνουμε να πιουν οι διψασμένοι, να ντύνουμε τους γυμνούς, να περιμαζεύουμε τους ξένους, να συμπαραστεκόμαστε τους αρρώστους, να επισκεπτόμαστε τους φυλακισμένους, να θάβουμε τους νεκρούς».
Τα έργα υλικής ευσπλαχνίας πραγματοποιούνται κάθε μέρα εδώ στο Ίδρυμα. Και συνεχίζει ο Πάπας:
«Ας μην ξεχνάμε και τα έργα πνευματικής ευσπλαχνίας: να συμβουλεύουμε τους αναποφάσιστους, να εκπαιδεύουμε τους αγράμματους, να νουθετούμε τους αμαρτωλούς, να παρηγορούμε τους θλιμμένους, να συγχωρούμε τις προσβολές, να ανεχόμαστε με υπομονή τα ενοχλητικά άτομα, να παρακαλούμε τον Θεό για τους ζώντες και τους νεκρούς» (αρ.15).
Και από αυτά τα έργα πνευματικής ευσπλαχνίας, πραγματοποιούνται εδώ στο Ίδρυμα. Δίκαια λοιπόν το γιορτάζομε και ευχαριστούμε τον Θεό για όλα αυτά, αλλά ευχαριστούμε και όσους ανθρώπους συμβάλλουν σ’ αυτά!
Μετά το τέλος της ομιλίας του π. Δημήτρη ο Σεβασμιότατος π. Σεβαστιανός προσέφερε αναμνηστικό στον Σεβασμιότατο π. Νικόλαο για όσα προσέφερε για την ίδρυση και λειτουργία του Ιδρύματος αυτά τα 40 χρόνια.
Κατόπιν ο Σεβασμιότατος Νικόλαος ευχαρίστησε με θερμά και συγκινητικά λόγια τις Αδελφές του Ελέους για την μεγάλη προσφορά τους και παρέδωσε στην Έπαρχό τους Αδελφή Άννα Δούναβη αναμνηστικό κάδρο το οποίο αμέσως τοποθετήθηκε στον τοίχο της αίθουσας.
Η συγκίνηση φυσικά είχε φθάσει στο απόγειο και με μεγάλη προσπάθεια η Αδελφή Άννα Δούναβη προσπάθησε να εκφράσει την λύπη των Αδελφών του Ελέους για την αποχώρησή τους.
Όσο τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό της θυμήθηκε τις άπειρες όμορφες στιγμές που έζησαν τόσο εκείνη όσο και οι υπόλοιπες παρευρισκόμενες Αδελφές Μαρία, Μαρί Ζοζέφ, Έμμα και Βικεντία, αλλά και οι αείμνηστες Αδελφές που βρίσκονται πλέον κοντά στον Κύριο…
Ευχαρίστησε «όσο μπορούσε» από την συγκίνησή της Αρχιερείς, Ιερείς και λαϊκούς που στάθηκαν δίπλα στις Αδελφές τα χρόνια αυτά και ευχήθηκε ο Ύψιστος να τους το ανταποδώσει επί το πολλαπλάσιο για την προσφορά τους αυτή.
Να τονίσουμε ότι η Αδελφή Άννα είναι η Αδελφή με τα περισσότερα χρόνια ζωής στο Ίδρυμα (34!!!) από όλες τις Αδελφές του Ελέους.
Στη συνέχεια ο πρώην Βικάριος της Αρχιεπισκοπής των εν Αθήναις Καθολικών π. Νικηφόρος Βιδάλης πήρε το λόγο, εξέφρασε και εκείνος τη λύπη του για την αποχώρηση των Αδελφών, θυμήθηκε όμορφες στιγμές που έζησε στο ίδρυμα, τόνισε το μεγάλο πλήθος ιερέων και λαϊκών που προσέφεραν-βοήθησαν με κάθε τρόπο την προσπάθεια των Αδελφών του Ελέους και τέλος προσέφερε αναμνηστική πλακέτα στην Αδελφή Μαρία.
Η Αδελφή Μαρία μετά την παραλαβή της πλακέτας «προσπάθησε» να εκφράσει και εκείνη την συγκίνησή της για τα χρόνια που έζησε στο ίδρυμα και με δάκρυα και εκείνη ευχαρίστησε όσους πολλούς βοήθησαν τις Αδελφές τα χρόνια αυτά.
Στη συνέχεια έφθασε η τιμητική στιγμή για την Αδελφή Μαρί Ζοζέφ, η οποία προσέφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες της στο Ίδρυμα από τον Μάιο του 1999 μέχρι σήμερα και σε λίγες μέρες επιστρέφει στην πατρίδα της τη Γαλλία.
Η Αδελφή Άννα Δούναβη της προσέφερε αναμνηστικό δώρο για να της θυμίζει αυτό όλα τα χρόνια προσφοράς της.
Τέλος προσφέρθηκαν από τις Αδελφές αναμνηστικά δώρα στις συνταξιοδοτηθείσες υπαλλήλους του Ιδρύματος Αλεξάνδρα Μαρούλη και Βαλεντίνα Μήτρου.
Πριν από το γεύμα οι Σεβασμιότατοι Αρχιεπίσκοποι Σεβαστιανός και Νικόλαος έκοψαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα του Ιδρύματος.
Πριν την κοπή ο Σεβασμιότατος Νικόλαος εξέφρασε τις ευχές του για τον καινούργιο χρόνο προς όλους όσοι παρευρέθησαν στην αποχαιρετιστήρια αυτή γιορτή.
Ακολούθησε το γεύμα το οποίο «βοήθησε» η μεγάλη συγκίνηση όλων των παρευρισκομένων να «μετατραπεί» σε χαρά και ευχές τόσο για το νέο έτος όσο και για την επιτυχία του νέου σχήματος που θα αναλάβει την διεύθυνση και λειτουργία του ιδρύματος.
Με το τέλος του γεύματος ο αποχαιρετισμός όλων των παρευρισκομένων με τις Αδελφές του Ελέους επανέφερε τα δάκρυα στα μάτια μας…
Όσο και αν προσπαθήσαμε να μην τις φέρουμε σε δύσκολη θέση ξανά… δεν τα καταφέραμε….
Γίναμε μία αγκαλιά μαζί τους…τις πείσαμε ότι δεν θα τις ξεχάσουμε ΠΟΤΕ!!! Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς λόγια τα οποία να μπορέσουν να εκφράσουν τις ευχαριστίες της Εκκλησιαστικής μας Επαρχίας και όχι μόνο για τις Αδελφές του Ελέους…
Είμαστε βέβαιοι ότι ο Ύψιστος θα σας δέχεται κοντά Του με τα λόγια Του: "…Σας βεβαιώνω ότι αυτό που κάνατε σε έναν από τους άσημους αδελφούς μου σε μένα το κάνατε… (Ματθ.25,40) "
Τηρήσατε και τηρείτε κατά γράμμα τα λόγια της συνιδρύτριας του τάγματός σας Αγίας Λουίζας: «Να φροντίζετε καλά τους φτωχούς και κυρίως να ζείτε καλά μεταξύ σας με μια μεγάλη ένωση και εγκαρδιότητα, να αγαπάτε η μια την άλλη, για να μιμείστε την ένωση και τη ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και να προσεύχεστε στην Παναγία Μοναδική σας Μητέρα…».
Ο Ύψιστος και η Παναγιά μας να σας δίνουν Υγεία και Δύναμη για να συνεχίσετε το Θεάρεστο έργο σας.
Η Αγία Λουίζα και ο Άγιος Βικέντιος ιδρυτές του τάγματός σας να συνεχίσουν να είναι δίπλα σας κάθε ώρα και στιγμή. Να είστε σίγουρες ότι θα έχετε πάντα ένα κομμάτι από την ψυχή μας. Θα βρίσκεστε πάντα δίπλα μας, γιατί οι μεγάλες θυσίες που έχετε κάνει και κάνετε είναι οδηγός για τη ζωή ΟΛΩΝ ΜΑΣ…
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ
Λεονάρδος Ιωάν. Βαμβακάρης
