ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
Πολλές φορές αισθανόμαστε τους Αγίους ως πρόσωπα απομακρυσμένα από τη ζωή μας, άσχετα με τα κάθε λογής προβλήματά μας, τις δυσκολίες μας, τους πειρασμούς μας, τα ελαττώματά μας. Τα θεωρούμε «πρόσωπα περίεργα» που λίγο έχουν να κάνουν με τη δική μας καθημερινή ζωή. Πρόσωπα μόνο χαρισματικά χωρίς ελαττώματα. Και όμως οι δύο άγιοι που σήμερα ανατολή και δύση τιμά τη μνήμη τους μοιάζουν πολύ στη ζωή μας.
Ο Πέτρος ήταν ένας απλός και άγνωστος ψαράς, στη λίμνη της Γαλιλαίας, άνθρωπος δυνατός αλλά και απλός, θαρραλέος αλλά και δειλός, σκληρός αλλά και ευαίσθητος. Ακολούθησε το Χριστό, συνειδητά και με πολύ ενθουσιασμό, έτοιμος να τον υπερασπιστεί σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ήταν άνθρωπος αγράμματος και η ζωή του δεν είχε καμία σχέση με τις λεπτομερείς θεολογικές συζητήσεις. Αγαπούσε πραγματικά τον Ιησού, τον ακολουθούσε κατά πόδας, δεν ήταν διπλωμάτης, αντίθετα κάποιες φορές έκανε και παρεμβάσεις με άκομψο τρόπο. Όμως ο Χριστός αυτόν διάλεξε για να τον καταστήσει επί κεφαλής των Αποστόλων, αυτόν κατέστησε εγγυητή της πίστης των αδελφών του και όχι τον Ιωάννη, τον επιστήθιο φίλο του, τον λεπτολόγο και κατ’ εξοχήν θεολόγο. Πόσο πράγματι είναι ανεξιχνίαστες οι επιλογές του Θεού!
Ο Πέτρος πριν γίνει το σημείο αναφοράς όλων των χριστιανών, έπρεπε να περάσει από δύσκολες στιγμές, στιγμές αδυναμίας, αμαρτίας, άρνησης, αλλά και δακρύων που δήλωναν την ειλικρίνεια της μετάνοιάς του.
Ο Πέτρος ενώ με παρρησία δήλωνε πως είναι έτοιμος να δώσει την ίδια τη ζωή του, για να αποδείξει πόσο πραγματικά αγαπά το Χριστό, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με το φόβο, φάνηκε ανίσχυρος, έγινε δειλός, μικρός, άβουλος και μπροστά σε μια υπηρέτρια του παλατιού αρνείται το Δάσκαλό του. Κλαίει όμως γι’ αυτό και πικρά μετανοεί. Ο Χριστός τον συγχωρεί όπως συγχωρεί κάθε άνθρωπο που μετανοεί. Και εκεί στις όχθες τις λίμνης της Τιβεριάδας, πραγματοποιείται ο καθοριστικός διάλογος του Πέτρου με τον αναστημένο Χριστό.«Πέτρο με αγαπάς πιο πολύ από τους άλλους;»
Ο Πέτρος χαμηλώνει τα μάτια, ντρέπεται, νιώθει ένοχος, αλλά η αγάπη του Χριστού τον κάνει και πάλι δυνατό, γι’ αυτό και δηλώνει παρά την τριπλή άρνησή του, συνεχίζει να αγαπά το Δάσκαλό του, γι’ αυτό και βεβαιώνει: «Ναι Κύριε εσύ τα γνωρίζεις όλα, γνωρίζεις πως σε αγαπώ». Αυτό αρκεί στον Ιησού και γνωρίζοντας την ειλικρίνεια του Πέτρου του ανανεώνει την ευθύνη του μέσα στην Εκκλησία: «Βόσκε τα πρόβατά μου». Τώρα ο Πέτρος ανανεωμένος από τη μετάνοια και ενισχυμένος από τη χάρη της συγνώμης, μπορεί να στηρίζει στην πίστη τους αδελφούς του.
Μαζί με τον Απόστολο Πέτρο σήμερα τιμούμε τη μνήμη και του Απόστολου των εθνών Παύλου. Ενός διαφορετικού ανθρώπου από τον Πέτρο. Ο Παύλος ήταν ο μορφωμένος, ο διανοούμενος, ο γνωστός πολέμιος του Χριστού, φανατικός εχθρός των χριστιανών. Όμως το εκτυφλωτικό φως του Αναστημένου Ναζωραίου, τον ρίχνει κατά γης. Χάνει τη δική του δύναμη, χάνει το δικό του φως και ενδύεται τη δύναμη του Χριστού, το φως το αληθινό. Τώρα θα μπορεί να βεβαιώνει «τα πάντα δύναμαι χάρη στη δύναμη που μου δίνει ο Χριστός». Από δω και πέρα αυτό το φως θα τον οδηγεί στις μακρινές πορείες του για να φέρει σε ανατολή και δύση το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Χωρίς τον Παύλο ο χριστιανισμός θα είχε μείνει δέσμιος των εβραϊκών και ιουδαϊκών παραδόσεων . Δέσμιος του χθες και αδύναμος να ζήσει τη «νέα εν Χριστώ ζωή». Χάριν στον Απόστολο Παύλο, γκρεμίζονται τα τείχη των εθνών, ευαγγελίζονται τα έθνη και η Εκκλησία του Χριστού τίθεται υπεράνω κρατών, κρατούντων και εθνών, γίνεται Καθολική.
Ο Παύλος γίνεται με τη χάρη του Θεού, ο ζηλωτής ο ένθερμος και ακούραστος απόστολος. Γνωρίζει πως ο Κύριος του εμπιστεύθηκε μια αποστολή , μία ευθύνη , ένα καθήκον που δεν μπορεί να τ’ αρνηθεί γι’ αυτό και συχνά και γράφει στους Κορινθίους: «αλίμονο σε μένα, αν δεν κήρυττα το Ευαγγέλιο». (1Κορινθ. 9,16
Οι δύο κορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι δύο προσωπικότητες τόσο διαφορετικές που δύσκολα θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε άλλο χώρο εκτός από το χώρο της Εκκλησίας. Στην Εκκλησία αυτό όχι μόνο είναι εφικτό αλλά και φυσικό, γιατί η Εκκλησία του Χριστού ως Καθολική όχι μόνο δέχεται τη διαφορετικότητα αλλά και την θεωρεί φυσική και χρήσιμη.
Η πορεία πίστης και αγάπης που οδήγησε τον Πέτρο και τον Παύλο από τη γενέτειρα γη μέχρι την Ιερουσαλήμ και από εκεί σε άλλα μέρη της γης και τελικά στην ειδωλολατρική Ρώμη, γίνεται κατά κάποιο τρόπο το μοντέλο πορείας, που κάθε χριστιανός καλείται να διατρέξει, για να μαρτυρήσει με τη ζωή του την πίστη του στον Αναστημένο Χριστό.
Η κάθε μία και ο κάθε ένας από μας πρέπει να είναι ένας απόστολος του ευαγγελίου, εκεί όπου ο Θεός τον στέλνει: μέσα στην οικογένειά του, στην ενορία του, στο μοναστήρι του, στην εργασία του, στο σχολείο, στην ιδιωτική και δημόσια ζωή, παντού. Μόνο τότε θα εκπληρώσουμε την αποστολή που ο Κύριος μας ανάθεσε, όταν κι εμείς τον συναντήσαμε κοντά στη λίμνη που ψαρεύαμε ή στο δρόμο προς τη δική μας Δαμασκό.
