ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 9 Ιανουαρίου 2022
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές!
Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας μας δείχνει τη σκηνή με την οποία ξεκινά η δημόσια ζωή του Ιησού: Αυτός, που είναι ο Υιός του Θεού και ο Μεσσίας, πηγαίνει στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού και βαφτίζεται από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Μετά από περίπου τριάντα χρόνια στη Ναζαρέτ, ο Ιησούς δεν εμφανίζεται με κάποιο θαύμα ή δεν παίρνει την έδρα για να διδάξει. Μπαίνει στη σειρά μαζί με τον λαό που πήγαινε να λάβει το βάπτισμα από τον Ιωάννη. Ο λαός πήγαινε να βαπτιστεί με γυμνά τα πόδια και την ψυχή, ταπεινά. Όμορφη στάση, με γυμνή την ψυχή και γυμνά τα πόδια. Και ο Ιησούς μοιράζεται την τύχη με εμάς τους αμαρτωλούς, κατεβαίνει προς εμάς: κατεβαίνει στον ποταμό όπως στην πληγωμένη ιστορία της ανθρωπότητας, καταδύεται στα νερά μας για να τα θεραπεύσει, καταδύεται μαζί μας, ανάμεσά μας. Δεν υψώνεται πάνω μας, αλλά κατεβαίνει προς το μέρος μας, με γυμνή ψυχή, με ξυπόλητα πόδια, όπως ο λαός. Δεν πάει μόνος του, ούτε με κάποια ομάδα προνομιούχων εκλεκτών, όχι, πάει με τον λαό. Ανήκει σε εκείνον τον λαό και πάει με τον λαό για να βαπτιστεί, με εκείνον τον ταπεινό λαό.
Ας σταματήσουμε σε ένα σημαντικό σημείο: τη στιγμή που ο Ιησούς λαμβάνει το Βάπτισμα, το κείμενο λέει ότι «ήταν σε προσευχή» (Λκ 3,21). Μας κάνει καλό να συλλογιστούμε αυτό: ότι ο Ιησούς προσεύχεται. Αλλά πως; Αυτός, που είναι ο Κύριος, ο Υιός του Θεού, προσεύχεται όπως εμείς; Ναι, ο Ιησούς -τα Ευαγγέλια το επαναλαμβάνουν πολλές φορές- περνά πολύ χρόνο στην προσευχή: στην αρχή κάθε μέρας, συχνά τη νύχτα, πριν πάρει σημαντικές αποφάσεις… Η προσευχή του είναι ένας διάλογος, μια σχέση με τον Πατέρα. Έτσι, στο σημερινό Ευαγγέλιο μπορούμε να δούμε τις «δύο κινήσεις» της ζωής του Ιησού: από τη μια κατεβαίνει προς εμάς, στα νερά του Ιορδάνη· από την άλλη, υψώνει το βλέμμα και την καρδιά του ενώ προσεύχεται στον Πατέρα.
Είναι ένα μεγάλο μάθημα για εμάς: είμαστε όλοι βυθισμένοι στα προβλήματα της ζωής και σε πολλές περίπλοκες καταστάσεις, καλούμενοι να αντιμετωπίσουμε δύσκολες στιγμές και επιλογές που μας τραβούν προς τα κάτω. Αλλά, αν δεν θέλουμε να μας συνθλίψουν, πρέπει να υψώσουμε τα πάντα προς τα άνω. Και αυτό ακριβώς κάνει η προσευχή, που δεν είναι διαφυγή, η προσευχή δεν είναι μια μαγική ιεροτελεστία ή μια επανάληψη ψαλμωδιών που μάθαμε από μνήμης. Όχι. Η προσευχή είναι ο τρόπος για να αφήσουμε τον Θεό να ενεργήσει μέσα μας, να κατανοήσουμε τι θέλει να μας πει ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, να προσευχόμαστε για να έχουμε τη δύναμη να πάμε μπροστά. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, και προσεύχονται: «Κύριε, δώσε μου τη δύναμη να συνεχίσω». Το έχουμε κάνει κι εμείς πολλές φορές. Η προσευχή μας βοηθά διότι μας ενώνει με τον Θεό, μας ανοίγει στη συνάντηση μαζί Του. Ναι, η προσευχή είναι το κλειδί που ανοίγει την καρδιά μας στον Κύριο. Είναι να κάνουμε διάλογο με τον Θεό, είναι να ακούμε τον Λόγο του, να τον λατρεύουμε: να είμαστε εν σιγή και να του εμπιστευόμαστε αυτό που ζούμε. Και μερικές φορές είναι να του φωνάζουμε όπως ο Ιώβ, να ξεθυμαίνουμε μαζί Του. Να του φωνάζουμε. Είναι πατέρας, μας καταλαβαίνει καλά. Δεν μας θυμώνει ποτέ. Και ο Ιησούς προσεύχεται.
Η προσευχή – για να χρησιμοποιήσουμε μια όμορφη εικόνα του σημερινού Ευαγγελίου – «ανοίγει τον ουρανό» (βλ. στ. 21). Η προσευχή ανοίγει τον ουρανό: δίνει οξυγόνο στη ζωή, δίνει πνοή ακόμη και εν μέσω των προβλημάτων και κάνει τα πράγματα να φαίνονται ευρύτερα. Πάνω απ’ όλα, μας επιτρέπει να έχουμε την ίδια εμπειρία με τον Ιησού στον Ιορδάνη: μας κάνει να νιώθουμε παιδιά που αγαπιούνται από τον Πατέρα. Και σε εμάς, όταν προσευχόμαστε, ο Πατέρας λέει, όπως στον Ιησού στο Ευαγγέλιο: «Εσύ είσαι ο υιός μου ο αγαπητός» (βλ. στ. 22). Αυτό το να είμαστε τέκνα του Θεού ξεκίνησε την ημέρα του Βαπτίσματος, που μας βύθισε στον Χριστό και, ως μέλη του λαού του Θεού, μας έκανε να γίνουμε αγαπημένα τέκνα του Πατέρα. Ας μην ξεχνάμε την ημερομηνία της Βάπτισής μας! Αν ρωτούσα τον καθένα από εσάς τώρα: ποια είναι η ημερομηνία της Βάπτισής σου; Ίσως κάποιοι να μην την θυμούνται. Αυτό είναι ένα όμορφο πράγμα: να θυμόμαστε την ημερομηνία της Βάπτισής μας, διότι είναι η αναγέννησή μας, η στιγμή που γίναμε τέκνα του Θεού με τον Ιησού. Και όταν επιστρέψετε στο σπίτι – αν δεν ξέρετε – ρωτήστε τη μητέρα, τη θεία ή τον παππού και τη γιαγιά: «Πότε βαπτίστηκα;». Και μάθουμε να γιορτάζουμε εκείνη την ημέρα, για να ευχαριστούμε τον Κύριο. Και σήμερα, αυτή τη στιγμή, ας αναρωτηθούμε: πώς πάει η προσευχή μου; Προσεύχομαι από συνήθεια, προσεύχομαι απρόθυμα, μόνο απαγγέλλοντας φόρμουλες ή είναι η προσευχή μου συνάντηση με τον Θεό; Είμαι ως αμαρτωλός, είμαι πάντα ανάμεσα στον λαό του Θεού ή απομονωμένος; Καλλιεργώ την οικειότητα με τον Θεό, τον διάλογο μαζί του, ακούω τον λόγο του; Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που κάνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, ας μην παραμελούμε την προσευχή: ας αφιερώσουμε χρόνο σε αυτήν, ας χρησιμοποιούμε σύντομες επικλήσεις για να τις επαναλαμβάνουμε συχνά, ας διαβάζουμε το Ευαγγέλιο κάθε μέρα. Η προσευχή ανοίγει τον ουρανό.
Και τώρα ας στραφούμε στην Παναγία, την προσευχόμενη Παρθένο, που έκανε τη ζωή της ύμνο δοξολογίας προς τον Θεό.
——————–
Μετάφραση: π.Λ
