ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 2 Ιανουαρίου 2022
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές!
Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας μας προσφέρει μια όμορφη φράση, την οποία απαγγέλλουμε στην προσευχή “Άγγελος Κυρίου” και που από μόνη της φανερώνει το νόημα των Χριστουγέννων: «Ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας» (Ιω 1,14). Αυτά τα λόγια, αν τα σκεφτούμε, περιέχουν ένα παράδοξο. Βάζουν μαζί δύο αντίθετες πραγματικότητες: τον Λόγο και τη σάρκα. Ο “Λόγος” υποδηλώνει ότι ο Ιησούς είναι ο αιώνιος Λόγος του Πατέρα, ο άπειρος Λόγος, που υπήρχε ανέκαθεν, πριν απ’ όλα όσα δημιουργήθηκαν. Η «Σάρκα» αντιθέτως υποδηλώνει την πραγματικότητά μας, μια κτιστή, εύθραυστη, περιορισμένη, θνητή πραγματικότητα. Πριν τον Ιησού υπήρχαν δύο χωριστοί κόσμοι: Ο Ουρανός απέναντι στη γη, το άπειρο απέναντι στο πεπερασμένο, το πνεύμα απέναντι στην ύλη. Και υπάρχει μια άλλη αντίθεση στον Πρόλογο του Ευαγγελίου του Ιωάννη, μια άλλη διωνυμία: το φως και το σκοτάδι (βλ. στ. 5). Ο Ιησούς είναι το φως του Θεού που εισήλθε στο σκοτάδι του κόσμου. Φως και σκοτάδι. Ο Θεός είναι φως: σ’ Αυτόν δεν υπάρχει αδιαφάνεια, σ’ εμάς όμως υπάρχουν πολλά σκοτάδια. Τώρα, με τον Ιησού, το φως και το σκοτάδι συναντιούνται: η αγιότητα και η ενοχή, η χάρη και η αμαρτία. Ο Ιησούς, η σάρκωση του Ιησού είναι ακριβώς ο τόπος της συνάντησης, της συνάντησης μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων, η συνάντηση μεταξύ της χάρης και της αμαρτίας.
Τι θέλει να αναγγείλει το Ευαγγέλιο με αυτές τις πολικότητες; Κάτι το υπέροχο: τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί ο Θεός. Μπροστά στην αδυναμία μας, ο Κύριος δεν απομακρύνεται. Δεν μένει στην μακαρία του αιωνιότητα και στο ατελεύτητο φως του, αλλά γίνεται εγγύς, γίνεται σάρκα, εισέρχεται στο σκοτάδι, κατοικεί σε ξένους γι’ Αυτόν τόπους. Και γιατί το κάνει αυτό ο Θεός; Γιατί κατεβαίνει σ’ εμάς; Το κάνει αυτό διότι δεν αδιαφορεί για το γεγονός ότι μπορούμε να χαθούμε πηγαίνοντας μακριά του, μακριά από την αιωνιότητα, μακριά από το φως. Ιδού το έργο του Θεού: να έρθει ανάμεσά μας. Αν εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο, τούτο δεν τον εμποδίζει, Αυτός έρχεται. Αν τον αρνηθούμε, δεν κουράζεται να μας ψάχνει. Αν δεν είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να τον δεχτούμε, πάραυτα προτιμά να έρθει. Κι αν του κλείσουμε την πόρτα κατάμουτρα, Αυτός περιμένει. Είναι ο Καλός Ποιμένας. Και η πιο όμορφη εικόνα του Καλού Ποιμένα; Ο Λόγος που γίνεται σάρκα για να μοιραστεί τη ζωή μας. Ο Ιησούς είναι ο Καλός Ποιμένας που έρχεται να μας αναζητήσει εκεί όπου είμαστε: στα προβλήματά μας, στη δυστυχία μας. Αυτός έρχεται εκεί.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, συχνά κρατάμε αποστάσεις από τον Θεό διότι πιστεύουμε ότι δεν είμαστε άξιοί Του για άλλους λόγους. Και τούτο είναι αλήθεια. Όμως τα Χριστούγεννα μας καλούν να δούμε τα πράγματα από τη δική Του οπτική γωνία. Ο Θεός επιθυμεί να σαρκωθεί. Αν η καρδιά σου φαίνεται πολύ μολυσμένη από το κακό, σου φαίνεται άτακτη, σε παρακαλώ, μην κλείνεσαι, μη φοβάσαι: Αυτός έρχεται. Σκέψου τον στάβλο στη Βηθλεέμ. Ο Ιησούς γεννήθηκε εκεί, μέσα σ’ αυτή τη φτώχεια, για να σου πει ότι ασφαλώς και δεν φοβάται να επισκεφτεί την καρδιά σου, να κατοικήσει μια λασπώδη ζωή. Ειναι σημαντικό το ρήμα “κατοικώ”. Είναι αυτό ακριβώς το ρήμα που χρησιμοποιεί σήμερα το Ευαγγέλιο για να δηλώσει αυτήν την πραγματικότητα: εκφράζει την απόλυτη συμμετοχή, μια μεγάλη οικειότητα. Κι αυτό θέλει ο Θεός: θέλει να κατοικήσει μαζί μας, θέλει να κατοικήσει μέσα μας, να μην μείνει μακριά.
Και αναρωτιέμαι εγώ, εσείς, όλοι: εμείς θέλουμε να του κάνουμε χώρο; Με τα λόγια, ναι. Κανείς δεν θα πει: “Εγώ όχι”. Αλλά συγκεκριμένα; Ίσως υπάρχουν κάποιες πτυχές της ζωής που κρατάμε για τον εαυτό μας, αποκλειστικές, ή κάποια εσωτερικά μέρη όπου φοβόμαστε να μπει το Ευαγγέλιο, όπου δεν θέλουμε να βάλουμε τον Θεό στη μέση. Σήμερα σας προσκαλώ στην απτή πραγματικότητα. Ποια είναι τα εσωτερικά δωμάτιά μου που πιστεύω ότι δεν αρέσουν στον Θεό; Ποιος είναι ο χώρος που κρατάω μόνο για μένα και δεν θέλω να έρθει ο Θεός εκεί; Ο καθένας μας ας είναι συγκεκριμένος κι ας απαντήσει σε αυτό. «Ναι, ναι, θέλω να έρθει ο Ιησούς, αλλά αυτό να μην το αγγίξει, ούτε αυτό, ούτε εκείνο…». Ο καθένας έχει τη δική του αμαρτία – ας την πούμε με το όνομά της – και Αυτός δεν φοβάται τις αμαρτίες μας: Ήρθε να μας γιατρέψει. Τουλάχιστον ας του το δείξουμε, ας του δείξουμε την αμαρτία. Ας είμαστε θαρραλέοι, ας πούμε: «Κύριε, είμαι σε αυτήν την κατάσταση, δεν θέλω να αλλάξω. Αλλά εσύ, σε παρακαλώ, μην πας πολύ μακριά». Ωραία προσευχή, αυτή. Ας είμαστε ειλικρινείς σήμερα.
Αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων θα μας κάνει καλό να υποδεχτούμε τον Κύριο εκεί. Πώς; Για παράδειγμα, σταματώντας μπροστά στη φάτνη, διότι αυτή μας δείχνει τον Ιησού να έρχεται για να ζήσει όλη τη συγκεκριμένη, καθημερινή ζωή μας, όπου δεν είναι όλα καλά, όπου υπάρχουν πολλά προβλήματα – κάποια από δική μας υπαιτιότητα, κάποια εξαιτίας άλλων – και ο Ιησούς έρχεται. Βλέπουμε εκεί τους βοσκούς να εργάζονται σκληρά, τον Ηρώδη να απειλεί τους αθώους, βλέπουμε μια μεγάλη φτώχεια… Αλλά μέσα σε όλα αυτά, μέσα στα τόσα προβλήματα – μέσα στα δικά μας προβλήματα – υπάρχει ο Θεός, είναι εκεί ο Θεός και θέλει να κατοικήσει μαζί μας. Και περιμένει να του παρουσιάσουμε τις καταστάσεις μας, αυτό που βιώνουμε. Έτσι, μπροστά στη φάτνη, ας μιλήσουμε στον Ιησού για τις συγκεκριμένες μας υποθέσεις. Ας τον προσκαλέσουμε επίσημα στη ζωή μας, ειδικά στις σκοτεινές περιοχές μας: «Κοίτα, Κύριε, δεν υπάρχει φως εκεί, δεν φτάνει ο ηλεκτρισμός εκεί, αλλά σε παρακαλώ μην αγγίζεις, διότι δεν έχω όρεξη να φύγω από αυτή την κατάσταση». Μίλα ξεκάθαρα, μίλα συγκεκριμένα. Οι σκοτεινές περιοχές, οι «εσωτερικοί μας στάβλοι»: ο καθένας μας τους έχει. Κι ας του μιλήσουμε επίσης χωρίς φόβο για τα κοινωνικά προβλήματα, για τα εκκλησιαστικά προβλήματα της εποχής μας· για τα προσωπικά προβλήματα, ακόμη και για τα χειρότερα: Ο Θεός αγαπά να κατοικεί στο στάβλο μας.
Είθε η Αγία Θεοτόκος, στην οποία ο Λόγος έγινε σάρκα, να μας βοηθήσει να καλλιεργήσουμε μια μεγαλύτερη οικειότητα με τον Κύριο.
—————————–
Μετάφραση: π. Λέων Κισκίνης
