ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

Πλατεία Αγίου Πέτρου

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου 2021

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας μιλά για τον Ιησού ο οποίος, φεύγοντας από την Ιεριχώ, αποκαθιστά την όραση του Βαρτιμαίου, ενός τυφλού που ζητιάνευε στην άκρη του δρόμου (βλ. Μκ 10,46-52). Είναι μια σημαντική συνάντηση, η τελευταία πριν την είσοδο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Ο Βαρτιμαίος είχε χάσει την όρασή του, αλλά όχι τη φωνή του! Μάλιστα, όταν ακούει ότι ο Ιησούς πρόκειται να περάσει, αρχίζει να φωνάζει: «Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, ελέησέ με!» (στ. 47). Και το φωνάζει, το φωνάζει αυτό. Οι μαθητές και το πλήθος ενοχλούνται από τις κραυγές του και τον μαλώνουν ώστε να σωπάσει. Αλλά αυτός ουρλιάζει ακόμα πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!» (στ. 48). Ο Ιησούς ακούει και σταματάει αμέσως. Ο Θεός ακούει πάντα την κραυγή των φτωχών και δεν τον ενοχλεί καθόλου η φωνή του Βαρτιμαίου. Αντιθέτως, συνειδητοποιεί ότι είναι μια φωνή γεμάτη πίστη, μια πίστη που δεν φοβάται να επιμείνει, να κρούσει στην καρδιά του Θεού, παρά την έλλειψη κατανόησης και τις επιπλήξεις του πλήθους. Και εδώ βρίσκεται η ρίζα του θαύματος. Πράγματι ο Ιησούς του λέει: «Η πίστη σου σε έσωσε» (στ. 52).

Η πίστη του Βαρτιμαίου πηγάζει από την προσευχή του. Δεν είναι μια δειλή, συμβατική προσευχή. Πρώτα απ’ όλα αποκαλεί τον Κύριο «Υιό του Δαβίδ»: τον αναγνωρίζει δηλαδή ως τον Μεσσία, τον Βασιλιά που έρχεται στον κόσμο. Έπειτα τον φωνάζει με το όνομά του, με βεβαιότητα: «Ιησού». Δεν τον φοβάται, δεν αποστασιοποιείται. Και έτσι, από καρδιάς, κραυγάζει στον φίλο Θεό όλο το δράμα του: «Ελέησέ με!». Μόνο εκείνη η προσευχή: «Ελέησέ με!». Δεν του ζητά κάποιο κέρμα όπως κάνει με τους περαστικούς. Όχι. Από Αυτόν που μπορεί να κάνει τα πάντα ζητά τα πάντα. Από τους ανθρώπους ζητά κάποια ψιλά, από τον Ιησού που μπορεί να κάνει τα πάντα, ζητά τα πάντα: «Ελέησέ με, δείξε την τρυφερότητά σου στην πραγματικότητά μου». Δεν ζητά κάποια χάρη, αλλά παρουσιάζει τον εαυτό του: ζητά έλεος για το πρόσωπό του, για τη ζωή του. Δεν είναι ένα μικρό αίτημα, αλλά είναι όμορφο, διότι επικαλείται το έλεος, δηλαδή τη συμπόνια, την ευσπλαχνία του Θεού, την τρυφερότητά του.

Ο Βαρτιμαίος δεν χρησιμοποιεί πολλές λέξεις. Λέει το ουσιαστικό και εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αγάπη του Θεού, ο οποίος μπορεί να κάνει τη ζωή του να ανθίσει ξανά επιτελώντας ό,τι είναι αδύνατο για τους ανθρώπους. Γι’ αυτό δεν ζητά ελεημοσύνη από τον Κύριο, αλλά φανερώνει τα πάντα, την τύφλωσή του και την ταλαιπωρία του, που ξεπερνούσε το να μην μπορεί να δει. Η τύφλωση ήταν η κορυφή του παγόβουνου, αλλά στην καρδιά του υπήρχαν πληγές, ταπεινώσεις, σπασμένα όνειρα, λάθη, τύψεις. Προσευχόταν με την καρδιά του. Κι εμείς; Όταν ζητάμε από τον Θεό μια χάρη, βάζουμε στην προσευχή την ιστορία μας, τις πληγές μας, τους εξευτελισμούς, τα σπασμένα όνειρα, τα λάθη μας, τις τύψεις μας;

«Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, ελέησέ με!». Ας κάνουμε αυτήν την προσευχή σήμερα. Και ας αναρωτηθούμε: «Πώς πάει η προσευχή μου;». Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας: «Πώς πάει η προσευχή μου;». Είναι θαρραλέα, έχει την καλή επιμονή του Βαρτιμαίου, ξέρει να «σταματά» τον διερχόμενο Κύριο ή αρκείται στο να τον χαιρετάει τυπικά κάθε τόσο, όταν τον θυμάται; Εκείνες οι χλιαρές προσευχές που δεν βοηθούν καθόλου… Και μετά: είναι η προσευχή μου «ουσιαστική», ξεγυμνώνει την καρδιά μου ενώπιον του Κυρίου; Του φέρνω την ιστορία μου και τους ανθρώπους της ζωής μου; Ή μήπως είναι αναιμική, επιφανειακή, φτιαγμένη από τελετουργίες χωρίς πάθος και χωρίς καρδιά; Όταν η πίστη είναι ζωντανή, η προσευχή είναι εγκάρδια: δεν ζητιανεύει ψιλά, δεν περιορίζεται στις ανάγκες της στιγμής. Από τον Ιησού, που μπορεί να κάνει τα πάντα, ζητούνται τα πάντα. Μην το ξεχνάτε αυτό. Όλα μπορώ να τα ζητήσω από τον Ιησού, ο οποίος μπορεί να κάνει τα πάντα, με την επιμονή μου ενώπιόν του. Αυτός ανυπομονεί να διαχύσει τη χάρη του και τη χαρά του στις καρδιές μας, αλλά δυστυχώς είμαστε εμείς που κρατάμε αποστάσεις, ίσως από ντροπαλότητα ή τεμπελιά ή δυσπιστία.

Πολλοί από εμάς, όταν προσευχόμαστε, δεν πιστεύουμε ότι ο Κύριος μπορεί να κάνει το θαύμα. Μου έρχεται στο νου εκείνη η ιστορία – της οποία ήμουν μάρτυρας – ενός πατέρα στον οποίο οι γιατροί είχαν πει ότι η εννιάχρονη κόρη του δεν θα κατάφερνε να βγάλει τη νύχτα, ήταν στο νοσοκομείο. Και πήρε ένα λεωφορείο και πήγε εβδομήντα χιλιόμετρα μακριά, στον προσκυνηματικό ναό της Παναγίας. Ο ναός ήταν κλειστός, κι εκείνος, κολλημένος στην πόρτα, πέρασε όλη τη νύχτα προσευχόμενος: «Κύριε, σώσε την! Κύριε, δώσε της τη ζωή!». Προσευχόταν στην Παναγία όλη τη νύχτα φωνάζοντας στον Θεό, φωνάζοντας από την καρδιά του. Στη συνέχεια, το πρωί, όταν επέστρεψε στο νοσοκομείο, βρήκε τη γυναίκα του να κλαίει. Και σκέφτηκε: «Είναι νεκρή». Και η γυναίκα του τού είπε: «Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν μπορώ να καταλάβω, οι γιατροί λένε ότι είναι περίεργο πράγμα, φαίνεται θεραπευμένη». Η κραυγή εκείνου του ανθρώπου που ζητούσε τα πάντα, ακούστηκε από τον Κύριο που του τα είχε δώσει όλα. Αυτό δεν είναι παραμύθι: το είδα εγώ, στην προηγούμενη Επισκοπή. Έχουμε αυτό το θάρρος στην προσευχή; Από Εκείνον που μπορεί να μας δώσει τα πάντα, ας ζητήσουμε τα πάντα, όπως ο Βαρτιμαίος, που είναι ένα μεγάλος δάσκαλος, ένας μεγάλος δάσκαλος προσευχής. Αυτός, ο Βαρτιμαίος, είθε να είναι παράδειγμα για εμάς με τη συγκεκριμένη, επίμονη και θαρραλέα πίστη του.

Και είθε η Παναγία, η προσευχόμενη Παρθένος, να μας διδάξει να στραφούμε στον Θεό με όλη μας την καρδιά, έχοντας εμπιστοσύνη ότι Αυτός ακούει με προσοχή κάθε προσευχή.

——————–

Μετάφραση: π.Λ