ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 3 Οκτωβρίου 2021
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Στο Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας βλέπουμε μια μάλλον ασυνήθιστη αντίδραση του Ιησού: αγανακτεί. Και το πιο εκπληκτικό είναι ότι η αγανάκτησή του δεν προκαλείται από τους Φαρισαίους που τον έβαλαν σε δοκιμασία με ερωτήσεις σχετικά με τη νομιμότητα του διαζυγίου, αλλά από τους μαθητές του οι οποίοι, για να τον προστατεύσουν από το πλήθος, επιπλήττουν μερικά παιδιά που τα έφερναν στον Ιησού. Με άλλα λόγια, ο Κύριος δεν αγανακτεί με αυτούς που συνομιλούν μαζί του, αλλά με εκείνους οι οποίοι, για να τον απαλλάξουν από την κούραση, απομακρύνουν από Αυτόν τα παιδιά. Γιατί; Είναι μια καλή ερώτηση: γιατί το κάνει αυτό ο Κύριος;
Ας θυμηθούμε. Ήταν το Ευαγγέλιο πριν από δύο Κυριακές, όταν ο Ιησούς, κάνοντας την κίνηση να αγκαλιάσει ένα παιδί, ταυτίστηκε με τους μικρούς: είχε διδάξει ότι είναι ακριβώς οι μικροί, δηλαδή αυτοί που εξαρτώνται από τους άλλους, που έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να δώσουν πίσω, οι οποίοι πρέπει να υπηρετηθούν πρώτοι (βλ. Μκ 9,35-37). Όσοι αναζητούν τον Θεό τον βρίσκουν εκεί, στους μικρούς, στους απόρους: σε αυτούς που δεν έχουν ανάγκη μόνο από υλικά αγαθά, αλλά από φροντίδα και παρηγοριά, όπως οι ασθενείς, οι ταπεινωμένοι, οι αιχμάλωτοι, οι μετανάστες, οι φυλακισμένοι. Εκεί είναι Αυτός: στους μικρούς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ιησούς αγανακτεί: κάθε προσβολή που γίνεται σε έναν μικρό, σε έναν φτωχό, σε ένα παιδί, σε έναν ανυπεράσπιστο, γίνεται σε Αυτόν.
Σήμερα ο Κύριος επαναλαμβάνει αυτή τη διδασκαλία και την συμπληρώνει. Μάλιστα προσθέτει: «Όποιος δεν δεχτεί τη βασιλεία του Θεού σαν παιδί, δεν θα εισέλθει σε αυτήν» (Μκ 10,15). Εδώ είναι η καινοτομία: ο μαθητής δεν πρέπει μόνο να υπηρετεί τους μικρούς, αλλά να αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μικρό. Καθένας από εμάς, αναγνωρίζει τον εαυτό του μικρό μπροστά στον Θεό; Ας το σκεφτούμε, θα μας βοηθήσει. Το να γνωρίζουμε ότι είμαστε μικροί, το να γνωρίζουμε ότι έχουμε ανάγκη από σωτηρία, είναι απαραίτητο για να δεχτούμε τον Κύριο. Είναι το πρώτο βήμα για να του ανοίξουμε τον εαυτό μας. Συχνά όμως το ξεχνάμε. Στην ευημερία, στην αφθονία, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αυτάρκεις, ότι μας αρκεί ο εαυτός μας, ότι δεν χρειαζόμαστε τον Θεό. Αδελφοί και αδελφές, αυτό είναι εξαπάτηση, διότι καθένας από εμάς είναι ένας άνθρωπος με ανάγκες, ένας μικρός. Πρέπει να αναζητήσουμε τη δική μας μικρότητα και να την αναγνωρίσουμε. Και εκεί θα βρούμε τον Ιησού.
Στη ζωή, το να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως μικρό είναι η αφετηρία για να μεγαλώσεις. Αν το σκεφτούμε, δεν μεγαλώνουμε τόσο με βάση τις επιτυχίες και τα πράγματα που έχουμε, αλλά κυρίως σε στιγμές αγώνα και ευθραυστότητας. Εκεί, στην ανάγκη, ωριμάζουμε. Εκεί ανοίγουμε την καρδιά μας στον Θεό, στους άλλους, στο νόημα της ζωής. Ανοίγουμε τα μάτια μας στους άλλους. Ανοίγουμε τα μάτια μας, όταν είμαστε μικροί, στο αληθινό νόημα της ζωής. Όταν νιώθουμε μικροί μπροστά σε ένα πρόβλημα, μικροί μπροστά σε ένα σταυρό, σε μια ασθένεια, όταν νιώθουμε κούραση και μοναξιά, ας μην αποθαρρυνόμαστε. Πέφτει η μάσκα της επιπολαιότητας και αναδύεται εκ νέου η ριζική αδυναμία μας: είναι η κοινή μας βάση, ο θησαυρός μας, διότι με τον Θεό οι αδυναμίες δεν είναι εμπόδια, αλλά ευκαιρίες. Μια όμορφη προσευχή θα ήταν η εξής: «Κύριε, κοίταξε τις αδυναμίες μου…» και να τις απαριθμήσουμε μπροστά Του. Αυτή είναι μια καλή στάση ενώπιον του Θεού.
Πράγματι, ακριβώς στην αδυναμία ανακαλύπτουμε πόσο φροντίζει ο Θεός για εμάς. Το Ευαγγέλιο σήμερα λέει ότι ο Ιησούς είναι πολύ τρυφερός με τους μικρούς: «πήρε τα παιδιά στην αγκαλιά του και τα ευλογούσε βάζοντας τα χέρια του πάνω τους» (στ. 16). Οι αντιξοότητες, οι καταστάσεις που αποκαλύπτουν την ευθραυστότητά μας, είναι προνομιακές ευκαιρίες να βιώσουμε την αγάπη του. Όποιος προσεύχεται με επιμονή το γνωρίζει καλά: σε στιγμές σκότους ή μοναξιάς, η τρυφερότητα του Θεού απέναντί μας γίνεται ακόμη πιο παρούσα. Όταν είμαστε μικροί, νιώθουμε περισσότερο την τρυφερότητα του Θεού. Αυτή η τρυφερότητα μας δίνει γαλήνη, αυτή η τρυφερότητα μας κάνει να μεγαλώνουμε, διότι ο Θεός πλησιάζει με τον τρόπο του, που είναι εγγύτητα, συμπόνια και τρυφερότητα. Και όταν νιώθουμε ασήμαντοι, δηλαδή μικροί για οποιονδήποτε λόγο, ο Κύριος πλησιάζει περισσότερο, τον νιώθουμε πιο κοντά. Μας δίνει ειρήνη, μας κάνει να μεγαλώνουμε. Στην προσευχή, ο Κύριος μας αγκαλιάζει, σαν ένας μπαμπάς με το παιδί του. Έτσι γινόμαστε μεγάλοι: όχι στην απατηλή διεκδίκηση της αυτάρκειάς μας – αυτό δεν κάνει κανέναν μεγάλο – αλλά στο θάρρος να εναποθέσουμε κάθε ελπίδα στον Πατέρα. Όπως κάνουν οι μικροί, έτσι κάνουν.
Ας ζητήσουμε σήμερα από την Παναγία μια μεγάλη χάρη, τη χάρη της μικρότητας: να είμαστε παιδιά που εμπιστεύονται τον Πατέρα, βέβαιοι ότι Αυτός δεν παραλείπει να μας φροντίζει.
———————
Μετάφραση: π.Λ
