ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 4 Αυγούστου 2024
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλή Κυριακή!
Σήμερα το Ευαγγέλιο μας μιλάει για τον Ιησού ο οποίος, μετά το θαύμα των άρτων και των ιχθύων, καλεί τα πλήθη, που τον αναζητούν, να αναλογιστούν τι συνέβη, για να κατανοήσουν το νόημά του (βλ. Ιω 6,24-35).
Είχαν φάει εκείνη την τροφή που είχαν μοιραστεί και μπόρεσαν να δουν πώς, ακόμη και με λίγους πόρους, με τη γενναιοδωρία και το θάρρος ενός παιδιού, που είχε βάλει στη διάθεση των άλλων αυτό που είχε, όλοι χόρτασαν μέχρι πλητότητας (βλ. Ιω 6,1-13). Το σημείο ήταν ξεκάθαρο: αν ο καθένας δώσει στους άλλους αυτό που έχει, με τη βοήθεια του Θεού, ακόμη και με το λίγο όλοι μπορούν να έχουν κάτι. Μην το ξεχνάτε αυτό.
Και αυτοί δεν κατάλαβαν: θεώρησαν τον Ιησού σαν ένα είδος θαυματοποιού, και γύρισαν πίσω να τον αναζητήσουν, ελπίζοντας ότι θα επαναλάμβανε το θαυμαστό σημείο σαν να ήταν μαγεία (βλ. στ. 26).
Υπήρξαν πρωταγωνιστές μιας εμπειρίας στην πορεία τους, αλλά δεν αντιλήφθηκαν τη σημασία της: η προσοχή τους στράφηκε μόνο στα ψωμιά και τα ψάρια, στην υλική τροφή, που τελείωσε αμέσως. Δεν κατάλαβαν ότι εκείνη ήταν μόνο ένα όργανο, μέσω του οποίου ο Πατέρας, ενώ χόρταινε την πείνα τους, τους αποκάλυπτε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Και τι αποκάλυπτε ο Πατέρας; Την οδό της ζωής που διαρκεί για πάντα και τη γεύση του ψωμιού που χορταίνει πέρα από κάθε μέτρο. Ο αληθινός άρτος, εν ολίγοις, ήταν και είναι ο Ιησούς, ο αγαπημένος του Υιός που ενανθρώπισε (βλ. στ. 35), που ήρθε να μοιραστεί τη φτώχεια μας για να μας οδηγήσει, μέσω αυτής, στη χαρά της πλήρους κοινωνίας με τον Θεό και με τους αδελφούς μας (βλ. Ιω 3,16).
Τα υλικά πράγματα δεν γεμίζουν τη ζωή, μας βοηθούν να προχωρήσουμε μπροστά και είναι σημαντικά, αλλά δεν γεμίζουν τη ζωή: μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό (βλ. Ιω 6,35). Και για να συμβεί αυτό, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι αυτός της αγάπης που δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό της, αλλά μοιράζεται τα πάντα. Η αγάπη μοιράζεται τα πάντα.
Και αυτό δεν συμβαίνει και στις οικογένειές μας; Το βλέπουμε. Ας σκεφτούμε εκείνους τους γονείς που παλεύουν όλη τους τη ζωή να μεγαλώσουν καλά τα παιδιά τους και να τους αφήσουν κάτι για το μέλλον. Τι όμορφο όταν αυτό το μήνυμα γίνεται κατανοητό, και τα παιδιά είναι ευγνώμονα και με τη σειρά τους γίνονται υποστηρικτικά το ένα στο άλλο ως αδέλφια! Είναι αλήθεια. Είναι λυπηρό, όμως, όταν τσακώνονται για την κληρονομιά –είδα πολλές περιπτώσεις, είναι λυπηρό– και τσακώνονται μεταξύ τους, και ίσως δεν μιλούν μεταξύ τους εξαιτίας των χρημάτων, δεν μιλούν ο ένας στον άλλον για χρόνια! Το μήνυμα του πατέρα και της μητέρας, η πιο πολύτιμη κληρονομιά τους, δεν είναι τα χρήματα: είναι η αγάπη, είναι η αγάπη με την οποία δίνουν στα παιδιά τους ό,τι έχουν, όπως ακριβώς κάνει ο Θεός με εμάς, και έτσι μας διδάσκουν να αγαπάμε.
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν: εγώ τι σχέση έχω με τα υλικά πράγματα; Είμαι σκλάβος τους ή τα χρησιμοποιώ ελεύθερα, ως εργαλεία για να δίνω και να λαμβάνω αγάπη; Ξέρω να λέω «ευχαριστώ», «ευχαριστώ», στον Θεό και στους αδελφούς μου για τα δώρα που έλαβα, και ξέρω να μοιράζομαι με τους άλλους;
Είθε η Παναγία, η οποία έδωσε όλη της τη ζωή στον Ιησού, να μας διδάξει να κάνουμε το καθετί ένα όργανο αγάπης.
______________
Μετάφραση: π.Λ
