ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 4 Φεβρουαρίου 2024
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Το Ευαγγέλιο της Θείας Λειτουργίας μάς δείχνει τον Ιησού να μετακινείται: Πράγματι, μόλις τελείωσε να κηρύττει, εξερχόμενος από τη συναγωγή, πηγαίνει στο σπίτι του Σίμωνα Πέτρου, όπου θεραπεύει την πεθερά του. Μετά, προς το βράδυ, εξέρχεται πάλι προς την πύλη της πόλης, όπου συναντά πολλούς αρρώστους και δαιμονισμένους και τους θεραπεύει. Το επόμενο πρωί, σηκώνεται νωρίς, βγαίνει έξω και αποσύρεται για να προσευχηθεί. Τελικά, ξεκινά πάλι την οδοιπορία μέσω της Γαλιλαίας (βλ. Mκ 1,29-39). Ο Ιησούς είναι σε κίνηση.
Ας επικεντρωθούμε σε αυτή τη συνεχή κίνηση του Ιησού, που μας λέει κάτι σημαντικό για τον Θεό και, ταυτόχρονα, μας θέτει μερικές ερωτήσεις για την πίστη μας.
Ο Ιησούς που πηγαίνει να συναντήσει την πληγωμένη ανθρωπότητα μας δείχνει το πρόσωπο του Πατέρα. Ίσως μέσα μας να υπάρχει ακόμη η ιδέα ενός Θεού που είναι απόμακρος, ψυχρός, αδιάφορος για το μέλλον μας. Το Ευαγγέλιο, όμως, μας δείχνει ότι ο Ιησούς, αφού δίδαξε στη συναγωγή, βγαίνει έξω ώστε ο Λόγος που κήρυξενα φτάσει, να αγγίξει και να θεραπεύσει τους ανθρώπους. Κάνοντας αυτό, μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός δεν είναι ένα απρόσιτο αφεντικό που μας μιλά από ψηλά. Αντιθέτως, είναι ένας Πατέρας γεμάτος αγάπη που έρχεται κοντά, που επισκέπτεται τα σπίτια μας, που θέλει να σώσει και να ελευθερώσει, να θεραπεύσει από κάθε ασθένεια του σώματος και του πνεύματος. Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας. Η στάση του Θεού μπορεί να εκφραστεί με τρεις λέξεις: εγγύτητα, συμπόνια και τρυφερότητα. Ο Θεός που έρχεται κοντά μας για να μας συνοδεύσει, τρυφερά, και να μας συγχωρήσει. Μην το ξεχνάτε αυτό: εγγύτητα, συμπόνια και τρυφερότητα. Αυτή είναι η στάση του Θεού.
Αυτό το αδιάκοπο περπάτημα του Ιησού μας προκαλεί. Μπορούμε να αναρωτηθούμε: έχουμε ανακαλύψει το πρόσωπο του Θεού ως Πατέρα του ελέους ή πιστεύουμε και διακηρύσσουμε έναν ψυχρό Θεό, έναν μακρινό Θεό; Η πίστη μάς προκαλεί την ανησυχία για το ταξίδι ή είναι μια ατομικιστική παρηγοριά που μας κρατά ήρεμους; Προσευχόμαστε μόνο για να νιώσουμε γαλήνη ή ο Λόγος που ακούμε και κηρύττουμε μας κάνει να βγούμε έξω, όπως ο Ιησούς, για να συναντήσουμε τους άλλους, να διαδώσουμε την παρηγοριά του Θεού; Θα ήταν καλό να θέσουμε αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό μας.
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, την πορεία του Ιησού και ας θυμηθούμε ότι το πρώτο μας πνευματικό έργο είναι αυτό: να εγκαταλείπουμε τον Θεό που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και να μεταστρεφόμαστε κάθε μέρα στον Θεό που ο Ιησούς μάς παρουσιάζει στο Ευαγγέλιο, ο οποίος είναι ο Πατέρας της αγάπης και ο Πατέρας της συμπόνιας. Ο Πατέρας ο κοντινός, ο συμπονετικός και τρυφερός. Και όταν ανακαλύπτουμε το αληθινό πρόσωπο του Πατέρα, η πίστη μας ωριμάζει: δεν μένουμε πια «χριστιανοί της επιφάνειας», ή «χριστιανοί του σαλονιού», αλλά νιώθουμε ότι καλούμαστε να γίνουμε φορείς της ελπίδας και της θεραπείας που προσφέρει ο Θεός.
Είθε η Πανάχραντη Θεοτόκος, η Γυναίκα που ακολούθησε τον Ιησού στην πορεία του, να μας βοηθήσει να αναγγέλλουμε και να μαρτυρούμε τον Κύριο που είναι κοντινός, συμπονετικός και τρυφερός.
———————–
Μετάφραση: π.Λ
