ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 21 Ιουλίου 2024

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλή Κυριακή!

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας (Μκ 6,30-34) διηγείται ότι οι απόστολοι, αφού επέστρεψαν από την ιεραποστολή, μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού και του αφηγούνταν τι έκαναν· τότε Αυτός τους λέει: «Ελάτε σε μια ερημική τοποθεσία μόνοι σας, για να αναπαυθείτε λίγο» (στ. 31). Ο κόσμος, όμως, καταλαβαίνει τις κινήσεις τους και, όταν κατεβαίνουν από το πλοιάριο, ο Ιησούς βρίσκει το πλήθος να τον περιμένει, νιώθει συμπόνια και αρχίζει να διδάσκει (βλ. στ. 34).

Συνεπώς, από τη μια η πρόσκληση για ανάπαυση και, από την άλλη, η συμπόνια του Ιησού για το πλήθος. Μοιάζουν σαν αυτά τα δύο να είναι ασυμβίβαστα, η πρόσκληση για ανάπαυση και η συμπόνια, αλλά αντιθέτως πάνε μαζί: ανάπαυση και συμπόνια. Ας δούμε.

Ο Ιησούς ανησυχεί για την κούραση των μαθητών. Ίσως αντιλαμβάνεται έναν κίνδυνο που μπορεί επίσης να αφορά τη ζωή μας και την αποστολή μας, όταν για παράδειγμα ο ενθουσιασμός για την εκτέλεση της αποστολής ή του έργου, καθώς και ο ρόλος και τα καθήκοντα που μας έχουν ανατεθεί, μας κάνουν θύματα του ακτιβισμού, και τούτο είναι κάτι άσχημο: πάρα πολύ ανήσυχοι για τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε, πάρα πολύ ανήσυχοι για τα αποτελέσματα. Και τότε συμβαίνει να ταραζόμαστε και να χάνουμε τα ουσιώδη, διακινδυνεύοντας να εξαντλήσουμε την ενέργειά μας και να πέσουμε στην κόπωση του σώματος και του πνεύματος.

Είναι μια σημαντική προειδοποίηση για τη ζωή μας, για την κοινωνία μας που είναι συχνά αιχμάλωτη της βιασύνης, αλλά και για την Εκκλησία και για την ποιμαντική διακονία: αδελφοί και αδελφές, ας προσέξουμε τη δικτατορία του «κάνω»! Και αυτό μπορεί να συμβεί εξ ανάγκης και στις οικογένειες, όταν για παράδειγμα ο μπαμπάς για να βγάλει τα προς το ζην αναγκάζεται να λείπει για δουλειά, με αποτέλεσμα να πρέπει να θυσιάσει τον χρόνο που θα αφιερώσει στην οικογένεια. Συχνά οι γονείς φεύγουν νωρίς το πρωί, όταν τα παιδιά ακόμη κοιμούνται, και επιστρέφουν αργά το βράδυ, όταν είναι ήδη στο κρεβάτι. Και αυτή είναι μια κοινωνική αδικία. Στις οικογένειες, ο μπαμπάς και η μαμά θα έπρεπε να έχουν χρόνο να μοιραστούν με τα παιδιά τους, να κάνουν αυτή την οικογενειακή αγάπη να μεγαλώσει και να μην πέσουν στη δικτατορία του «κάνω». Ας σκεφτούμε τι μπορούμε να πράξουμε για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που αναγκάζονται να ζουν έτσι.

Ταυτόχρονα, η ανάπαυση που προτείνει ο Ιησούς δεν είναι μια φυγή από τον κόσμο, μια απόδραση στην προσωπική ευημερία· αντιθέτως, μπροστά στον αποπροσανατολισμένο κόσμο νιώθει συμπόνια. Και έτσι από το Ευαγγέλιο μαθαίνουμε ότι αυτές οι δύο πραγματικότητες –ανάπαυση και συμπόνια–  συνδέονται: μόνο αν μάθουμε να αναπαυόμαστε μπορούμε να έχουμε συμπόνια. Πράγματι, είναι δυνατό να έχουμε ένα συμπονετικό βλέμμα, που μπορεί να συλλάβει τις ανάγκες των άλλων, μόνο αν η καρδιά μας δεν καταναλώνεται από το άγχος να κάνουμε, αν ξέρουμε να σταματήσουμε και, στη σιωπή της λατρείας, να δεχθούμε τη Χάρη του Θεού.

Γι’ αυτό, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μπορούμε να αναρωτηθούμε: εγώ ξέρω να σταματώ μέσα στη μέρα μου; Ξέρω να αφιερώσω μια στιγμή για να μείνω με τον εαυτό μου και με τον Κύριο, ή με πιάνει πάντα η βιασύνη, η βιασύνη για πράγματα που πρέπει να κάνω; Ξέρουμε να βρίσκουμε λίγη εσωτερική «έρημο» μέσα στον θόρυβο και τις δραστηριότητες της κάθε μέρας;

Είθε η Παρθένος Μαρία να μας βοηθήσει να «αναπαυόμαστε εν τω Πνεύματι» ακόμη και εν μέσω όλων των καθημερινών μας δραστηριοτήτων, και να είμαστε διαθέσιμοι και συμπονετικοί προς τους άλλους.

——————–

Μετάφραση: π.Λ