Πλατεία Αγίου Πέτρου
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Στο ευαγγελικό απόσπασμα της σημερινής Θείας Λειτουργίας περιγράφεται το επεισόδιο της κατάπαυσης της τρικυμίας από τον Ιησού (Μκ 4,35-41).
Το πλοιάριο, με το οποίο οι μαθητές διασχίζουν τη λίμνη, ταράζεται από τον άνεμο και τα κύματα, κι αυτοί φοβούνται πως θα βυθιστούν. Ο Ιησούς είναι μαζί τους στο πλοιάριο, αλλά κάθεται στην πρύμνη και κοιμάται πάνω σ’ ένα μαξιλάρι. Οι μαθητές, γεμάτοι φόβο, του φωνάζουν: «Διδάσκαλε, δεν σε νοιάζει που χανόμαστε;» (στ. 38).
Πολλές φορές κι εμείς, χτυπημένοι από τις δοκιμασίες της ζωής, φωνάξαμε στον Κύριο: «Γιατί μένεις σιωπηλός και δεν κάνεις τίποτα για μένα;». Προπάντων όταν μας φαίνεται πως βυθιζόμαστε, επειδή το σχέδιό μας ή η αγάπη, στην οποία είχαμε εναποθέσει μεγάλες ελπίδες, ναυαγεί· ή όταν είμαστε στο έλεος των επίμονων κυμάτων του άγχους, ή όταν αισθανόμαστε κλονισμένοι από τα προβλήματα ή χαμένοι στη μέση της θάλασσας της ζωής, χωρίς πορεία και χωρίς λιμάνι. Ή εκείνες τις στιγμές που λείπει η δύναμη να συνεχίσουμε, διότι δεν υπάρχει εργασία ή μια απροσδόκητη διάγνωση μας κάνει να φοβόμαστε για την υγεία τη δική μας ή ενός αγαπημένου προσώπου μας. Είναι πολλές οι στιγμές στις οποίες νιώθουμε πως είμαστε μέσα σε μια καταιγίδα, νιώθουμε σχεδόν τελειωμένοι.
Σε αυτές τις καταστάσεις και σε πολλές άλλες, νιώθουμε κι εμείς να πνιγόμαστε από τον φόβο και, όπως οι μαθητές, κινδυνεύουμε να χάσουμε το πιο σημαντικό πράγμα. Ο Ιησούς, στην πραγματικότητα, αν και κοιμάται, είναι εκεί στη βάρκα, και μοιράζεται με τους δικούς του όλα όσα συμβαίνουν. Ενώ ο ύπνος του μας εκπλήσσει από τη μία πλευρά, μας δοκιμάζει από την άλλη. Ο Κύριος είναι εκεί, παρών. Πράγματι, περιμένει – κατά κάποιο τρόπο – να τον εμπλέξουμε, να τον επικαλεστούμε, να τον βάλουμε στο κέντρο των καταστάσεων που ζούμε. Ο ύπνος του μας κάνει να ξυπνήσουμε. Διότι, για να είμαστε μαθητές του Ιησού, δεν αρκεί να πιστέψουμε ότι ο Θεός υπάρχει, ότι είναι παρών, αλλά πρέπει να ασχοληθούμε μαζί του, πρέπει επίσης να του υψώσουμε τη φωνή μας. Ακούστε αυτό: πρέπει να κραυγάσουμε σ’ Αυτόν. Η προσευχή, πολλές φορές, είναι μια κραυγή: «Κύριε, σώσε με!». Σήμερα, Ημέρα των Προσφύγων, πολλοί από αυτούς που έρχονται με τις βάρκες, τη στιγμή που πνίγονται, κραυγάζουν: «Σώσε μας!». Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας: «Κύριε, σώσε μας!», και η προσευχή γίνεται κραυγή.
Σήμερα μπορούμε να αναρωτηθούμε: ποιοι είναι οι άνεμοι που χτυπούν τη ζωή μου, ποια είναι τα κύματα που εμποδίζουν την πλοήγησή μου και θέτουν σε κίνδυνο την πνευματική μου ζωή, την οικογενειακή μου ζωή, και την ψυχική μου ζωή επίσης; Ας πούμε όλα αυτά στον Ιησού, ας του αναφέρουμε τα πάντα. Το επιθυμεί, θέλει να γραπωθούμε απ’ Αυτόν για να βρούμε καταφύγιο ενάντια στα ανώμαλα κύματα της ζωής. Το Ευαγγέλιο διηγείται ότι οι μαθητές πλησιάζουν τον Ιησού, τον ξυπνούν και του μιλούν (βλ. στ. 38). Ιδού η αρχή της πίστεώς μας: να αναγνωρίσουμε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να παραμείνουμε στην επιφάνεια, ότι έχουμε ανάγκη από τον Ιησού, όπως οι ναυτικοί έχουν ανάγκη από τα αστέρια για να βρουν τη ρότα τους. Η πίστη ξεκινά από την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αρκετοί για τον εαυτό μας, από την αίσθηση ότι έχουμε ανάγκη τον Θεό. Όταν νικήσουμε τον πειρασμό να κλειστούμε στον εαυτό μας, όταν ξεπεράσουμε την ψεύτικη θρησκευτικότητα που δεν θέλει να ενοχλήσει τον Θεό, όταν κραυγάσουμε σ’ Αυτόν, τότε Αυτός μπορεί να κάνει θαυμαστά έργα σ’ εμάς. Είναι η ήπια και εκπληκτική δύναμη της προσευχής, η οποία κάνει θαύματα.
Οι μαθητές παρακαλούν τον Ιησού, και ο Ιησούς γαληνεύει τον άνεμο και τα κύματα. Και τους κάνει μια ερώτηση, μια ερώτηση που αφορά κι εμάς: «Γιατί είστε τόσο δειλοί; Γιατί δεν έχετε πίστη;» (στ. 40). Οι μαθητές είχαν παγώσει από τον φόβο, επειδή κοιτούσαν τα κύματα αντί να βλέπουν τον Ιησού. Και ο φόβος μάς οδηγεί να βλέπουμε τις δυσκολίες, τα άσχημα προβλήματα, και να μην βλέπουμε τον Κύριο, ο οποίος αρκετές φορές κοιμάται. Είναι έτσι και για εμάς: πόσες φορές μένουμε καθηλωμένοι να κοιτάζουμε τα προβλήματα αντί να πάμε στον Κύριο και να του αναθέσουμε τις ανησυχίες μας! Πόσες φορές αφήνουμε τον Κύριο σε μια γωνιά, στο βάθος της βάρκας της ζωής, για να τον ξυπνήσουμε μόνο την ώρα της ανάγκης!
Ας ζητήσουμε σήμερα τη χάρη μιας πίστεως που ποτέ δεν κουράζεται να αναζητά τον Κύριο, να χτυπά την πόρτα της Καρδιάς του.
Η Παναγία, η οποία στη ζωή της δεν σταμάτησε ποτέ να εμπιστεύεται τον Θεό, ας αφυπνίσει σ’ εμάς τη ζωτική ανάγκη να τον εμπιστευόμαστε καθημερινά.
Μετάφραση: π.Λ
